Can Dündar

Ne için tatil yapıyoruz? Hücreleri şarj etmek için... Yılın yorgunluğunu atmak, gezip eğlenmek, yatıp dinlenmek için...
Yeni sezona enerji toplamak için; değil mi?
Kötü haber!
Hiç de öyle olmuyormuş.
Hatta tam tersiymiş.
* * *
Hollanda’da Radboud Üniversitesi’nden stres yönetimi uzmanı Jessica de Bloom’un araştırmasının sonucu bu...

Devlet Bahçeli ile Hüseyin Çelik arasında patlak veren bıyık kavgası, hiç şakaya gelir bir tartışma değil.
Kurulacak profesyonel birliğin bıyığı meselesi, küçümsenmeyecek bir memleket meselesidir.
Çünkü birliğin bıyığı, tıpkı erkeğinki gibi, onun hüviyetini ve niyetini ele verecektir.
* * *
Baştan alalım:
Âdem babamız bıyıklıydı.
Bir bakıma erkeklik tarihi, Âdem’den bugüne bıyığa türlü şekiller vermenin ve giderek onu bertaraf etmenin tarihidir.

Başbakan’ın dün il başkanlarına konuşurken en çok alkış alan sözü neydi?
“Anayasa değişikliğiyle 12 Eylül’den hesap sorulacak.”
Demek tabanda böyle bir hassasiyet var.
Peki adama sormazlar mı:
“Daha bir gün önce CHP liderinin ‘Gelin şu yüzde 10 barajını indirelim’ teklifini neden reddettiniz?”
* * *
Yüzde 10’luk seçim barajı, bir 12 Eylül çocuğudur.

Yaşlı bir adam her gün padişaha gelir ve: “-Padişahım Allah size uzun ömür versin” dermiş.
Padişah da ona bir altın verirmiş.
Vezir bunu çekememiş. Padişaha demiş ki:
“-Bu adam elini ağzına tutarak konuşuyor. Sonra da ‘Padişahın ağzı o kadar kötü kokuyor ki altını almak için mecburen bunu yapıyorum’ diyor.”
Padişah çok kızmış; ertesi gün adam yine gelip de eli ağzında dua edince, buna bir altın, bir de kâğıt vermiş:
“-Bunu götür Haznedar’a ver, o sana daha fazla altın verecek” demiş.
Adam kâğıdı alıp çıkarken, kapıda Vezir çevirmiş:

Tatil boyunca iki spor etkinliği izledim. İkisinin finalinde de İspanyol bayrağı çekildi göndere:
Wimbledon’da tenisin 1 numarası Rafael Nadal kaldırdı kupayı...
Dünya futbol kupası da İspanyolların oldu.
İkisinde de onları destekledim.
İkisinde de İspanyol taraftarın coşkusuna katıldım.
Biraz sevinç, biraz kıskançlıkla...
* * *

Sevgili Melih Güneş’ten bir mesaj aldım geçenlerde: “Gündemin yoğunluğundan gözden kaçırmış olabilirsin” diyor ve haberi veriyordu:
“Andrey Voznesenski ölmüş.”
Onunla 2001‘de Peredelkino’daki daçasında tanışmıştım.
“Nâzım” belgeseli için görüşmeye gitmiştik.
Çantamda Dilek’in imzalatmam için verdiği “Oza” kitabı vardı.
Onun sevgili şairiydi Voznesenski...
İmzalatamadan geri getirdiğim kitabın önsözüne göre, Sovyetler’de yeni çıkan şiir kitabını almak için yarım milyon okur kuyruğa girer, şiirlerini kendisinden dinlemek için binlerce hayranı stadyumda toplanırdı.

Devletin zirvesindeki istihbarat bu... PKK, haziran saldırılarıyla askeri hedefleri peş peşe vurmaya başladı.
İstediğinde devleti ve toplumu nasıl huzursuz edebileceğini kanıtlamaya çalışıyor. Nitekim 20 günde, 20 yıl öncesinin ruh halini yaratabildi; sivilleşme eğilimine giren sorunu yeniden askeri alana çekiverdi.
Ancak bu yetmeyecek.
“En üst düzeyde” alınan istihbarata göre bundan böyle sivil hedefler (de) vurulacak.
Amaç ayrıştırmaksa, bunun için gerekli kışkırtma yapılacak.
* * *
TÜSİAD Başkanı Ümit Boyner’in açıklamasındaki bir cümle, kaygının sadece devlette olmadığını kanıtlıyor:

“İlhan ağabey”le bir kez TÜYAP’ta aynı panelde omuz omuza konuşmuşluğumuz var.
Bir kez de telefonla görüşmüşlüğümüz...
Emniyet’in dinleme kayıtlarında vardır. Yetkililer bir zahmet, bir kopyasını ulaştırsalar çocuğum için saklarım.
Bir efsaneydi; orası kesin.
O konuşurken herkesin sustuğuna bizzat tanığım.
Sabahın köründe evinin basılması, o yaşta kodese atılması, hele ilgisiz telefon görüşmelerinin iddianameye yazılması, yılların hıncıyla açılmış intikam ateşleriydi kuşkusuz...
Onu yaraladı ve ölümünü hazırladı.