Tunca Bengin

Rusya’daki Wagner kalkışmasında öngörüler daha çok Putin’in sırtından hançerlendiği şeklinde. Putin bile böyle yorumladı, hatta devlet kahramanlık madalyasıyla onurlandırdığı Wagner’in patronu en yakın arkadaşı Prigojin’i hain ilan etti. Bu bağlamda da ne denildi hep? Putin’i en çok öfkelendiren nokta istihbarat anlamında duvara toslamak olmalı. Çünkü Sovyet gizli servisi KGB’nin eski bir ajanı olan Putin’in şimdilerde emrindeki Rus istihbarat birimleri süreci yönetemedi. Daha doğrusu, ABD gizli servisi CIA ve İngiliz gizli servisi MI6 karşısında çuvalladı. Çünkü Amerikan medyasında CIA’nın Wagner’in kalkışma hazırlığını haziran başında öğrendiği ve Beyaz Saray’ı derhal bilgilendirdiği iddiaları yer aldı. Ama aynı haberin detayında şu da vardı:

Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin de Prigojin’in kendisine karşı hamle yapma hazırlığında olduğunu en az 24 saat öncesinden biliyordu. Putin’in bunu neden engellemediği ya da önlem almadığıysa gizemini koruyor. Dolayısıyla, geldiğimiz noktada Putin kalkışmayı

Demokrasilerde muhalefet, özellikle ana muhalefet iktidarın alternatifidir. Kendini, ilkelerini, topluma sunar ve vatandaşı, seçmenleri ikna etmeye çalışır. Dolayısıyla iktidar olmak isteyen bir siyasi parti ya da partiler öncelikle bir hedef koymak ve bunu çok net bir şekilde halka anlatmak zorunda. Neyi nasıl yapacağı konusunda farkını fark ettirmek ve toplumun güvenini kazanmak durumunda. Peki ülkede uzunca bir süredir “muhalefet” denilince akla gelen ne? İktidarın yaptığı doğru- yanlış her şeye muhalif olmak, günlük popülist söylemlerle vatandaşın gazını almak ya da aldığını sanmak. Ve bunu da kendilerince iktidar yürüyüşünün tek formülü görmek! Böyle olunca da sandıkta başarı gelmiyor elbet. Ama hatalarını da kabullenmek istemiyorlar. Bunun son örneği de daha yeni yaşandı. Masada yenildi, içildi, arada bir yaşanan bazı huzursuzluklar dışında genelde muhabbet de hoştu, “mutlak kazanma” noktasında muhalefet seçmen kitleleri de inandırıldı ancak sandık gerçeği ortaya çıkınca da muhalefet cephesinde “ça

ABD’nin Ankara Büyükelçisi Jeff Flake’in, ülkesinin DAEŞ’le mücadele adı altında PKK/YPG/PYD ile yapılan ortaklık yerine Türkiye ile ortaklık düşünüp düşünmediği sorulduğunda verdiği yanıt insan zekâsıyla dalga geçecek cinsten: 

“Buradaki ortaklıklar ve çabaların her zaman için taktiksel, durumsal ve geçici değerlendirildiğini her zaman söyledim. Bizim oradaki hedefimiz DAEŞ’ten kurtulmak. Türkiye zaten DAEŞ karşıtı kampanyanın ortağı, hep iletişim halindeyiz. Bazı farklılıklar olsa da bunları çözmeye çalışıyoruz. Eğer DAEŞ’ten kurtulmak için misyonumuzu yerine getirmek için farklı yöntemler varsa bunları da dikkate alırız.” 

Yani ABD’nin tek derdi, mücadelesi dünyayı terör örgütü DAEŞ belasından kurtarmak. Terör örgütü PKK/YPG/PYD ile olan hemhal durumu da bu misyon gereği bir zorunlu taktiksel birliktelik!.. Eğer DAEŞ’ten kurtulmak için daha başka çözüm formülü söz konusuysa, ona da varız!

CHP’de en tepe “koltuk kavgasında” kısır döngüye devam. Biri “Kalk, o koltuk benim hakkım” diyor, diğeri “Olmaz, önümüzde bir seçim daha var”, “Değişimse gerekeni yaptım” bahanesiyle direniyor. Her ikisi de “Omuz omuza verelim, biz nerede hata yaptık, halktan nasıl koptuk?” deyip ortak çözüm üretmek yerine, bildik “Sen git, ben geleyim” mantığıyla koltuk sırası kolluyor. Üstelik bunu Kılıçdaroğlu ve İmamoğlu’nun çevresindekiler de “kendi koltuklarını korumak” hesabıyla körüklüyor. Yani zincirleme bir koltuk kavgası var aslında. Çünkü partide söz sahibi olan ya da olmak isteyen belli bir kesim, isimler tüm koltukları kendileri için hakkı müktesep (kazanılmış hak) olarak görüyor, öyle düşünüyor ve asla vazgeçmek istemiyor. Dolayısıyla, onca seçim kaybına ve kamuoyu baskılarına rağmen koltuğundan ayrılmak istememe durumu sadece Kılıçdaroğlu değil, Genel Merkez üst yönetim koltuklarını hakkı müktesep

İki seçim arasında koltuk kavgasına odaklanan CHP hem İstanbul’u tekrar kazanmak hem de geleceğe oradan devam etmek gibi bir strateji ya da taktik üretme çabasında. Genel Başkanlığı bırakmama ya da bırakacaksa da o gün bugün değil havasındaki Kılıçdaroğlu, koltuğuna talip olan İmamoğlu’na “Madem istiyorsun, önce İstanbul’u yine alalım sonra tekrar konuşuruz” diyor. Hem de Meclis çoğunluğuyla birlikte almak kaydıyla. Olur da İmamoğlu’nu aday gösterirse (bu da tartışmalı malum) ve kazanırsa CHP Genel Başkanlığı için olası bir istifa durumunda İstanbul’un yönetimi AKP’ye geçmesin diye... İmamoğlu ise “Partide değişim olmazsa, koltuğu hemen bana bırakmazsan yerel seçimde de sıkıntı yaşarız. İstanbul bile sıkıntıya girer” iddiasında. Evet bunlar yekten deklare edilmiş değil ama her ikisinin genel tavrına, sızan bilgilere bakıldığında da böyle bir beklenti, olduğu da açık. Görünür tek gerçeklik sessiz ve derinden gelen karşılıklı hamleler de bunu doğrular nitelikte zaten. Dolayısıyla CHP’de hem sıkı bir “p

ABD’nin NATO’daki ağırlığı ve etkinliği malum. Hatta bunu öyle abarttı ki yekten patron havasında. Yani bir tarafta üye devletlerin halklarını, topraklarını korumak amacıyla kurulan 74 yıllık NATO ve görünürde özerk yapısı, diğer tarafta ise kâğıt üstünde ittifakın 31 üyesinden biri olarak bilinen ABD’nin çıkarları, pervasızlığı gibi garip bir çelişki söz konusu. Ben ne diyorsam o olsun istiyor ABD. Mesela Türkiye’nin yeşil ışık yakmasını bekleyen İsveç’in NATO üyeliği konusunda Biden ne dedi? İsveç en kısa sürede NATO üyesi olmalı. Niyesini de Beyaz Saray Sözcüsü şöyle açıkladı:

“İsveç geçen yıl Türkiye ve Finlandiya ile imzaladığı ‘Üçlü Muhtıra’daki taahhütlerini yerine getirdi. Buna İsveç’in son olarak geçirdiği terörle mücadele yasası da dâhil. İsveç NATO’nun değerlerini taşıyan güçlü ve yetkin bir savunma ortağı.”

ABD kendi aklınca raconu kesmiş bile yani! Ve bunun önümüzdeki

Kurultaya giderken CHP Lideri Kılıçdaroğlu’nun epey bir rakibi var. Tabii potansiyel “aday adayı” anlamında. Yani olabilirler de olmayabilir de... Çünkü adı konuşulan, adaylık sinyali veren isimlerin hepsi görünürde çok istekli ama gerçekte çıkışlar daha çok yekten varım lafını telaffuz etmekten ziyade sadece “Sorumluluk almaktan, fedakârlıktan kaçmam” nakaratı ve yuvarlak cümlelerle “Acaba ne demek istedi?” muhabbeti şeklinde. Netlikten uzak, nereye çekersen oraya gidiyor. Hiç kimse Kılıçdaroğlu’na rağmen noktasında değil. Hatta Kılıçdaroğlu ile anlaşma, uzlaşma sağlansa anında pozisyon değiştirme durumu dahi olası. Nitekim, bu bağlamda Kılıçdaroğlu ile temas ve görüşmeler de devam ediyor. Dolayısıyla, CHP’de var olduğu sıklıkla vurgulanan “çok seslilik”, farklılığının doğrudan Kılıçdaroğlu’nun niyeti, kararı ya da icazetiyle alakalı olduğu da ortada aslında. Ki bu anlamda Kılıçdaroğlu son grup konuşmasında “Kaptan benim” çıkışı ve

Siyasetin sıcak noktası ana muhalefet partisi CHP... Bir yanda değişim tartışmaları, Genel Başkanlık hesapları diğer yanda da seçim sonuçlarına dönük, “yenildik ama ezilmedik” takıntıları. Ki bu anlamda başta Genel Başkan Kılıçdaroğlu olmak üzere CHP yönetiminden birçok isim kaybettiklerini kabullenmekten ziyade ağır bir yenilgi almadık, hatta oylarımızı yükselttik havasında. Doğal olarak bu da partinin daha alt kademelerine de yansımış durumda. Dolayısıyla oturup nerede, kim hata yaptı diye sorgulama, hesap sorma olmadığı gibi hiç kimse özeleştiride de bulunmuyor ya da sorumluluğa ortak olmak istemiyor. Var olan sadece Genel Başkanlık koltuğuna kim oturacak kavgası, o gitsin ben geleyim muhabbeti… Hal böyle olunca da gerek CHP kurmaylarının iddialı söylemleri gerek sosyal medyadaki tetikleyici paylaşımlarla mutlak kazanmaya şartlandırılan parti tabanı, seçmenin etkilenmemesi mümkün mü? Değil. Motivasyonsuz kızgın, kırgın öfkeli önümüzdeki yerel seçimde sandığa gitmeyeceğim oy vermeyeceğim modunda ciddi bir kitle var şu anda. Elbette daha