Can Dündar

“Taş atan çocuklar” diye bilinenlerden biriydi Mazlum...
Diyarbakır’da bir Kürtçe gazete dağıtıyor, harçlığını çıkarıyordu.
2006’nın Mart sonu, mezarlık dönüşü çıkan olaylarda, polisle taşlaşma seansından sonra yakalandı.
Çevik Kuvvet polisi, ensesinden tutup döve döve sürükledi Mazlum’u... Henüz 13 yıl görmüş boyu, ancak polislerin beline geliyordu. İsyan edince ağzına bir cop yedi. Dudağı patladı.
O dayak, o cop, kararlılığını perçinledi.
“Kininin davacısı bir nesil”e dâhil olmuştu artık...
* * *

Yüzümüz bizim vitrinimiz.
İçimizin aynası...
Ruhumuzun kapısı...
Suretimiz.
Nasıl bir ağacın yaşı, gövdesindeki halkalardan, yeryüzünün izi, haritadaki patikalardan anlaşılırsa, bizim yaşadıklarımız da yüz çizgilerimizden okunur.
O dokunun oyuklarında tecrübe vardır; gözkapaklarında emek, alında, zamanın sabırla nakşettiği duygular...
* * *

Bir yerel gazete... Gazetede tam sayfa bir köşe... Köşede Belediye Meclisi üyesi bir yazar...
“Namussuz Batılılar”ın, Türkiye’yi bölmek için nasıl Ermeni ve Süryanileri kullandığını “ispat ediyor”.
50’yi aşkın isim sayıyor:
“Bölücü Kürt partisinin eşbaşkanı: Katıksız Ermenidir.
“HADEP il kurulu üyesi: Sünnetsizdir.
“DTP kurucu üyesi: Büyük ninesinin adı Kotine’dir.
“HADEP şube yöneticisi: Ermenidir. Kilisede Hıristiyanlık propagandası yapmıştır.

28 Şubat’ta asker siyasete müdahale ediyordu. Şimdi polis ediyor.
Silah siyasetten çekilmedi; sadece el değiştirdi.
28 Şubat’ta medya, askerden korkuyordu. Şimdi hükümetten korkuyor.
Medya bağımsızlaşmadı, efendi değiştirdi.
28 Şubat’ta Genelkurmay, dinci işletmeleri batırmaya çalışırdı. Bugün de muhalifler iktisadi baskı altına alındı.
Ekonomi özerkleşmedi; sermaye el değiştirdi.
28 Şubat’ta insanlar “irticacı“ yaftasıyla ordudan, medyadan, politikadan kovulurdu, şimdi “Ergenekoncu” yaftasıyla kovuluyor, yargılanıyor, hapsediliyorlar.

Kılıçdaroğlu’nun bürosu CHP’nin 12. katında...
Sade döşenmiş, bej rengi, ışıklı, geniş bir oda...
İlk bakışta Atatürk’ün (-ki Genel Başkan “Mustafa Kemal” demeyi tercih ediyor) dev portresi ile İsmet İnönü’nün küçük büstü dikkat çekiyor.
Kitaplıkta Uğur Mumcu’nun bütün eserleri var.
Çalışma masası, odanın karşı köşesinde... Üzerinde Masanın üzerinde dosyalar, açık bir lap top ve Paul Auster’in, Başbakan’ın hışmını çeken son kitabı var. Tepkiler üzerine aldırmış Kılıçdaroğlu; bu aralar onu okuyor.
Karşı köşede yuvarlak bir toplantı masası var; iki masa arasında da bir oturma takımı...
Ortadaki sehpada güzel kokular yayan taze çiçekler...

Salondakilerin çoğunun, saçları griye dönmüştü, yaşları geçkinceydi. Konuşmacıyı, saygı dolu, onaylayan bakışlarla dinlediler.
Kürsüde 85 yaşında bir delikanlı konuşuyordu.
Ara sıra önündeki notlara bakarak, arada espriler yapıp sık sık duygulanarak anlatıyordu.
Prof. Doğan Kuban, Kültür Üniversitesi’ne ilkokul arkadaşı ve ebedi yoldaşı Erdal İnönü’yü anlatmaya gelmişti.
O da Erdal İnönü gibi Cumhuriyet’in ilk kuşağındandı.
Ana babaları savaşı görmüş, olağanüstü bir dönüşüm yaratmış, devrim heyecanını tatmış, vaktinden önce olgunlaşmıştı.
Onlar, “Türkiye’nin yeni bir kütüphane gibi açıldığı dönemin çocukları”ydılar.

Zarif, sade, anlamlı bir tören...
12 mum var sahnede...
10’u, Alman faşistlerince katledilen 10 kurbanı simgeliyor.
1’i daha önce benzer ırkçı saldırılara kurban gidenler için...
Sonuncusu, ilerde işlenebilecek benzer cinayetlere karşı ülkeye ışık tutsun diye...
Kürsüde Türk kökenli bir Alman oyuncu, Ahmet Muhip Dıranas’ın “Kar” şiirini okuyor:
“Ne sabahtır bu mavilik, ne akşam/

1 Ocak 1959 tarihli Milliyet...
Dünyada Charles de Gaulle’ü yılın adamı seçmiş.
Ya Türkiye’de?
Onu da Genel Yayın Yönetmeni Abdi İpekçi açıklıyor:
“Hapisteki Türk gazetecisi...”
* * *
DP’nin, 10 yıla yaklaşan iktidarın verdiği şişkinlikle basını ezdiği devir...