Zeynep İşman

Nesiller arasında sağlıklı bir ilişkide büyükanne ve büyükbabalar sadece torunlarıyla yeni bağlar kurmakla kalmıyor, aynı zamanda çocuklarıyla eski ilişkileri onarıp yeniden şekillendirme fırsatı sunuyor

Ülkemizde 18-24 Mart arası “Yaşlılara Saygı Haftası.” Türkiye’nin yaşlı nüfusunun, son 5 yılda 96 ülkenin toplam nüfusunu geçtiği görülüyor. 2060 yılında nüfusun yüzde 30’a yakınını yaşlıların oluşturacağı öngörülüyor. Öyle ki, yaşlı ve hasta bakımı geleceğin en çok ihtiyaç duyulacak meslekleri arasında gösteriliyor. Öte yandan, yaşlılarımız giderek yalnızlaşıyor. Özellikle büyük şehirlerde geniş aileler tarihe karıştı. Nineleri ve dedeleri ile birlikte vakit geçiren, aynı evi paylaşan, onların deneyiminden öğrenen çocuklar kalmadı. 

Psikolojik dayanıklılığı artırıyor  

Eskiden aile büyükleri ile yaşamak ve onların değerlerinden, deneyimlerinden hayatı öğrenmek büyük bir şanstı. Kadim bilgi, nesiller boyu aktarılırdı. Bu durum çocuklar için olduğu

Disleksili nedeniyle sınavlarda ek süreye ihtiyacı olan çocuklar, sahip oldukları istisnaların yeniden yürürlüğe konulmasını talep ediyor. Bu konuyu Disleksi Aileleri Dayanışma Derneği Başkanı Zeynep Örgeler ile konuştuk

Zeynep Örgeler disleksi (özgül öğrenme güçlüğü) olduğunu, kızına da bu tanı konulduktan sonra fark etmiş. İlkokulda okumakta zorlandığını, liseyi dışarıdan bitirdiğini ve hamileyken girdiği üniversite sınavında Uluslararası Dış Ticaret ve Lojistik bölümünü kazandığını anlatan Örgeler okumakta hâlen zorlandığını, disleksinin ömür boyu süren bir farklılık olduğu için zaman içinde strateji geliştirmeyi öğrenerek, her işin altından kalkılabileceğini söylüyor ve ekliyor:”Seneler boyunca her zaman yanlış okumuş, okurken yanlış anlamış, yanlış yorumlamış, seneler boyunca destekleyici hizmet almış bir çocuk, bu sınavda haklarını alamazsa akademik olarak ilerleyemez.”  

Disleksi olan bireyler için eğitim ve sınav sisteminde ne gibi istisnalar var? 

ÇÖZGER ve RAM raporları olan

Duygu Ügüdür metastatik meme kanseri hastası bir anne. Geçen yıl kanser olduğunu öğreniyor. 4 ve 9 yaşlarında iki çocuğu var.

Çocuklarıyla yakından ilgilenen, şeffaf ve açık iletişim kuran bir anne. Hastalığını iki çocuğuna nasıl anlattığını hayranlıkla dinliyorum: “Oğlum 9 yaşında. İlk şoku atlattıktan sonra onu karşıma aldım ve vücudumun bazı yerlerinde düşman askerleri olduğunu ve vücudumu ele geçirmeye çalıştığını ama annesinin de çok güçlü olduğunu ve doktorların da yardımı ile düşmanlarla savaşabileceğimi söyledim. Ama bu sırada bazen yorgun düşebileceğimi ve yan etkilerini anlattım. 4 yaşındaki kızımla ise daha basit, anlayacağı bir dilden konuştum. Zaten Kovid bebeği olduğu için virüslere, hijyene çok aşina.”

“Güçlü Ailem” projesinin tanıtım toplantısında konuşan Duygu Ügüdür’ün bir yıldır yaşadığı zorlu süreci dinlerken, sadece kanserle mücadele eden kişilerin değil, büyük-küçük demeden tüm aile üyelerinin bu

Bireysel ya da takım sporlarında ter döken çocuklarımızın psikolojik dayanıklılıklarını nasıl geliştirebiliriz? Fiziksel ya da psikolojik zorlanmalarda hemen pes etmemeleri, motivasyonlarını korumaları için neler yapabiliriz?

Spor yapan çocukların gelişiminde aile tutumunun çok önemli olduğuna işaret eden Yazar ve Mentor Prof. Dr. Turgay Biçer sürekli eleştiri ve başka sporcularla kıyaslanmanın çocukları spordan soğuttuğunu söylüyor: “Anne, baba gizli antrenör veya mentor oluyor. Rol çatışması yaşanıyor. Anne veya baba kalamıyorlar. Zaman zaman çocuklarını cezalandırmak için spordan alabiliyorlar.”  

Geçmiş döneme kıyasla günümüzde 8-14 yaş arası çoğu çocuğun bilgisayar oyunlarına rağbet ettiğini, bunun da spor başarısını etkilediğini dile getiren Biçer, “Çocukların çoğu spordan zevk almıyor ve sanal âlemde daha fazla eğlence ve sosyalleşme buluyorlar. Hareketsizlik daha yaygın, kötü beslenme, abur cubur yeme ve disiplinden uzak olma daha yaygın. Daha içe dönük bir tutum

Ebeveynlik yolculuğunda, en çok unuttuğumuz iç sesimiz ve kendimize olan güvenimiz oluyor. Çevreden gelen sonsuz bilgi ve seslerin yoğunluğundan, iç sesimizi duyamıyor ve unutuyoruz. Bu da güvensizlik ve yetersizliğe sebep oluyor.

Hero Baby, ebeveynlerin bebeklerini büyütme sürecinde kendilerine olan güvenlerini desteklemek, annelerin ve babaların sezgilerine ve doğal süreçlere güvenmelerini teşvik etmek amacıyla “İçindekine Güven” kampanyasını başlattı. Kampanyayı Hero Türkiye Pazarlama Müdürü Gökçe Uysal Kürer ile konuştuk.  

Çağımızda annelerin endişeleri, kaygıları, kendini yetersiz ve eksik hissetme halleri sürekli artıyor. Bunun sebepleri neler? 

İçinde yaşadığımız çağ, özellikle ekonomik ve sosyal belirsizliklerin tetiklediği gelecek kaygısı, yeni ebeveyn olmuş bireylerde çok daha yoğun hissediliyor. Yaptığımız araştırmalara göre annelerin yüzde 69’u çocuklarının bebeklik döneminde kendini güçsüz veya yetersiz hissettiğini belirtiyor. Özellikle

Ayakkabılarını bağlayamıyor, dengede durmakta, zıplamakta, koşmakta, çatal kaşık kullanmakta zorlanıyorlar. Çocuklarda giderek artan motor becerilerindeki gerilemenin sebebi ekranlar mı?

Sokaktaki oyunun yerini ekran başındaki oyunun aldığı günümüz dünyasında çocuklar, yaşlarından beklenen motor becerileri sergilemekte zorlanıyor. Zıplama, takla atma gibi  fiziksel hareketlerin yanı sıra kendi başlarına yemek yemek, üstünü giyinip çıkarmak, kalem tutmak, top sektirmek gibi pek çok işlevi yerine getiremiyor. Araştırmalar da bunları destekliyor. Education Week’in araştırmasına göre, çocukların yüzde 77’si kalem ve makas tutmakta zorlanıyor, yüzde 69’u ise 5 yıl öncesine göre ayakkabı bağlamakta güçlük çekiyor. New York Üniversitesi’nde 250’den fazla bebek üzerinde yapılan başka bir araştırmaya göre, pandemiden sonra doğan bebekler, önce doğanlara göre ince motor becerileri kullanmakta güçlük çekiyor. Bu gerilemenin tek sebebi ekranlar mı? Ebeveynler bu konuda neler yapabilir?

Bu zamana kadarki en zor yazı. Ne yazsam eksik kalacak. Ne desem içimdekini anlatmaya yetmeyecek. Bildiğim tek şey ise babamın artık yanımızda olmayacağı ama sonsuza dek, her nefesimde benimle yaşayacağı…

Kayıp ve yas dolu günlerden geçiyoruz. Sadece bireysel hikâyelerimizle değil, toplum olarak da çok acı deneyimler yaşadığımız günler. Bizler perişan durumdayken, çocuklara tüm bu olanları aklıselim bir şekilde izah edebilmek çok güç. Sırası boş kalan yavrularımızın ve ailelerinin acısı yüreğimizi yakarken ve yeni okul dönemi nasıl başlayacak muhasebesi yaparken, geçen hafta babamı kaybettim. Baba kaybı yaşayanların hep söylediği bir şey var: “Artık gerçek anlamda büyüme zamanı!” 

Bize bakınca gözbebekleri titreyen, bu yaşımızda sevgisini göstermekten hiç geri durmayan, kapıyı her çalışımda kollarını açarak beni kucaklamayı bekleyen, hâlâ kucağına oturup başımı göğsüne yaslayabildiğim bir baba. Benim babam öyleydi. Yaptığım her işle gurur duyardı. Gazete yazılarımı önce o okurdu. Her

Trump’ın ABD’de doğum yapanlara vatandaşlık hakkı uygulamasından vazgeçileceğini açıklaması, doğum için Amerika’ya gitmeyi düşünenleri bir belirsizlik içine soktu.

“Doğum turizmi” adı altında Türkiye’den her yıl yüzlerce aile çocukları ABD vatandaşı olarak doğsun diye bu ülkeye uçuyor.

Ülke sınırlarında doğanların otomatik olarak vatandaşlık elde ettiği kurallara sahip olan ülkelerden ABD’nin 47’nci başkanı olarak ikinci kez seçilen Donald Trump, yemini sırasında doğum yoluyla vatandaşlığı kaldırmak için kararname imzalamasının adından ABD’de 18 eyalet, Trump’ın doğumla vatandaşlık hakkını kaldıran kararına dava açmıştı.

ABD’de her yıl yaklaşık 150 bin çocuğun vatandaş olmayan iki ebeveynden doğduğuna işaret edilen dilekçede, bu yürütme emriyle, bu çocukların vatandaşlıkla sağlanan temel hizmetler ve federal fonlardan mahrum bırakılacağı belirtildi.

Trump’ın açıklaması sonrası neler olacağı merakla beklenirken, aileler doğum için Amerika’ya gitmeye devam ediyor.