Tayfun Bayındır

Evettt... Bir sezon daha herhangi bir başarı elde etmeden, sürekli taraftarın isyanına ve protestosuna tabi kalarak, futbol adına hiçbir şey vermeden “yönetim istifa” sesleriyle tamamlandı. Var ligde belki bir kaç maçın ama oynasan ne yazar oynamasan ne yazar!
Gerçekten koskaca Fenerbahçe takımına yazık oluyor. Kupada yoksun, ligde hayalet gibi dolaşıyorsun, tek bir hedefin kalmış o da Avrupa... Orada da yerle yeksan oluyorsun... Hem de Kadıköy’de...
Milyonlarca euro harcanarak kurulan bu takımın bir sisteminin olmaması, oyun içindeki geliş-gidişlere göre pozisyon değişikliğine gidilmemesi, oyuncuların neredeyse tamamının durağan oynamayı meziyet sayması anlaşılır gibi değil... İsmail Kartal da ne yazık ki, hayal kırıklığı yaratan ekibe dahil oldu. Büyük umutlarla geldiği eski takımına bir kaç küçük dokunuş yapsa başka bir takımı izlemek mümkündü. Ama o da bulanık akan suyun debisine kendisini bıraktı.
Tam bir boş vermişlik var. En tepeden en aşağıya kadar. En tepe dediğim yer elbette başkanlık makamı. Boşvermişliğin en güzelini dün hep beraber

Fenerbahçe, iyi olduğu iddia edilen oyunculardan kurulu (ama bence bir elin parmakları kadar iyi futbolcusu yok) kötü bir takım. Ziraat Türkiye Kupası, bir zamanlar Ali Koç’un da içinde yer aldığı Fenerbahçeli yöneticiler tarafından angarya kabul edilirdi, o angarya kupa dünkü maça kadar sezonun amortisiydi, Koç’un takımı amortiyi bile kazanamadı. Gerçekçi konuşmak gerekirse zaten bu sezon Kadıköy’de Fenerbahçe’yi mağlup etmeyeni sıradan takım ilan ediyorlar. Çünkü sahadaki Fenerbahçe de altını çizerek söylüyorum sıradan bir takım.
Bir özgüven ölçen sistem olsa Fenerbahçe takımının değeri sıfırın altında çıkar. Transfer sitelerindeki değerlerine bakılınca ‘vay be’ denilen oyuncuların çoğuna şimdilerde ‘yuh be’ diyorlar. Hem de Fenerbahçe’nin kendi gerçek taraftarı söylüyor bunu. Haksızlar mı? Kesinlikle değiller. Haksız olanlar taraftarın aylardır yüksek sesle dile getirdiği ortak talebine kulak tıkayanlar. Bir durum

Çok değil, iki ay kadar önce unumuzu elemiş, eleğimizi duvara asmış, üstüne Şenol hocayı da yolcu etmiştik. Katar’da seyirci olmayı kabullenmiş, gelecek turnuvalar için uzun vadeli planlar bile yapmıştık.

İşte futbol böyle güzel bir oyun... Her şey bitti dediğin bir anda yeniden başlayabiliyorsun... Oyuncular aynı oyuncular. Oyun kalitemizde bir değişiklik yok. Sistemde bir-iki küçük dokunuş dışında eski tas eski hamam konumundayız... Ama hala Dünya Kupası’na gidebilme umudumuz var. İyi bir kurayla Play-Off’ta bu şansı yakalamak mümkün. Ancak gerçekçi olalım. Henüz iyi bir takım görüntüsünü ve elbette performansını ortaya koyan bir ekip değiliz.

Vasat bir oyunla istediğimiz sonucu aldık. Stefan Kuntz’un Karadağ’ı iyi çalıştığı, oyunculara da bunu iyi aktardığını çok net bir şekilde söyleyebiliriz. Ne var ki oyuncularımız Kuntz’un anlattıklarını uygulamada özellikle de ilk 45 dakikada becerikli olamadılar. 4. dakikada gelen golle bu belirttiğim uygulamadaki eksiklikler çok net ortaya çıktı. Berat,

Fenerbahçe’de sezon başından beri senaryo aynı... Daha önceki dönemlerde görmediğimiz bir tempolu başlangıç, 20-25 dakika süren bu başlangıçta kaçan fırsatlar, bazen araya sıkıştırılan bir gol, sonra eğer gol varsa önce biraz daha yalandan bir baskı, ardından devre bitene kadar süre gelen garip bir skoru koruma telaşı.
Bence bu senaryoyu Vitor Pereira yazmış olamaz. Elbette bir baskılı oyun planı var. Elbette bu baskıyla gelen, kapılan topları hızlı kullanma çabası var. Ama golü attıktan hemen sonra savunmaya çekilmek (hem de Kadıköy’de), sanki maçın bitmesine 3-5 dakika kalmış gibi telaşlı bir şekilde skoru koruma çabası asla Portekizli’nin senaryosu değil. Bu ikinci bölümü oyuncular doğaçlama oynuyorlar...
Doğaçlama oyun için her zaman yetenek, ama asıl önemlisi cesarete ihtiyaç vardır. Bunların yanına takım oyununu da ekleyelim. Yetenek bolca var Fenerbahçe’de, cesur oyun o da var diyebiliriz. Ama iş takım oyununa gelince yetenekli olan ve kendilerini yetenekli sananlar biraz sahte performans ortaya

Ne yazık ki hayal kırıklığı serimiz iki oldu. Kendi adıma bu maç öncesinde “Bizim Çocuklar”dan çok ama çok umutluydum. Galler bu turnuvanın en ağır takımı. Topla çıkma konusunda becerileri yok denecek kadar az... Uzun toplar, arada denk gelirse duran toplar ve elbette savunma arkasına atılan toplar yegane silahları... Çok abartmadan söyleyeyim, bu Galler’in üç-dört maçını seyrettikten sonra çözmek ve önlem alıp taktik geliştirmek son derece mümkün... Ne yazık ki, biz bunu becerememişiz. Şenol hoca çalıştırmış ama bu çalışma teoride kalmış, pratiğe gelince tam anlamıyla çocuklar sınıfta kaldı.
İlk gol göstere göstere “ben geliyorum” diye diye geldi. İkisi Bale’in başlattığı üç pozisyonda aynı biçimde savunmamızın arkasına topu attılar, Uğurcan ile karşı karşıya kaldılar ama golü bulamadılar. Dördüncüsünde ise artık papaz pilav yemedi. İkinci golü zaten konuşmaya gerek yok. O sırada atı alan Üsküdar’ı geçmişti bile...
Şimdi bakın size bazı

Ne yazık ki bizim çocuklar kötü başladı... Çok umutluyduk... Aylardır yenilmeyen İtalya’yı evinde yenmek gibi hayallerimiz vardı. Bu çocuklar bu hayalleri kurmamızı gerektiren son derece başarılı işler yapmışlardı, doğal olarak biz de bu hayali kurmuştuk. Ama böylesi ürkek, tedirgin, hatta korkak bir futbol beklemiyorduk. Açık söylemeliyim, hayal kırıklığımız büyük oldu.
Şenol hoca niye böyle bir taktikle başladı bilmiyorum. Maçı beraberlik üzerine kurguladığı çok net... Ama top bu kadar çok rakibe bırakılmaz ki... Oyunu bu kadar çok kendi sahanda kabul etmek ne kadar doğru... İtalya, öyle ahım-şahım bir futbol oynamadı, biz onlara buyur ettik, ‘gelin oynayın’ dedik. Bu takımın yumuşak karnı maç öncesi hemen hemen herkes için sağ kanadımızdı. Korkularımız, oradan gelirler, ağır baskı kurarlar şeklindeydi. Tam tersi oldu. Mancini’nin takımı soldan yüklendikçe yüklendi. Hem kendi kalemize attığımız hem de İtalyan işi ikinci gol sol taraftan geldi. Ne yazık ki, Şenol hoca seyretti.
Elbette daha birinci maç. Rakip ev

Sonda söyleyeceğimi başta söyleyeyim... Elbette matematiksel olarak Fenerbahçe’nin şampiyonluk şansı var. Ama bence ve dünkü oyunu gördükten sonra şampiyonluk artık Kaf Dağı’nın arkasında...
Emre Belözoğlu bir şeyler deniyor... İşe yarayacağı kesin... Ama iş işten geçtikten sonra bu deneme çalışmaları başladı. Oysa Belözoğlu’nun uygulamak istediği sistem için bir sezon başlangıcına ihtiyaç var. Erol Bulut’un durağan, topu rakibe bırakan oyunundan, biraz daha tempolu ama topu rakibe bırakmak istemeyen yapıya geçiş için Emre Belözoğlu’nun önünde yeterli süresi yok. Ancak gelecek sezon için iyi bir başlangıç olduğunu söyleyebiliriz...
Çift stoper ile geriden oyun kurup, hem tempolu oynamak, hem de kanatları oyuna sokmak Fenerbahçe teknik ekibinin istediği sitemin küçük çaplı tanımı... Ama bunun için tempoyu yükselten ve özellikle de iyi pas yapabilecek stoperlere ihtiyacınız var. Serdar Aziz bu tanımı hiç karşılamıyor ve akmaya başlayacak gibi görünen oyunun

Değerli Milliyet okurları, hatırlayacağınız gibi dün spor sayfamızda, “Ya aday olursa” başlığı altında bir Galatasaray analizi yapmış, Fatih Terim’in Antalya maçı sonrası açıklamalarına değinmiş ve seçim süreciyle ilgili yorumumu dile getirmiştim. Ayrıca Galatasaray Kulübü İkinci Başkanı Abdurrahim Albayrak’a bazı sorular sormuştum. Yazım yayınlandıktan sonra yoğun geri dönüşler aldım. “Malumun ilamı olmuş” diyenler çoğunluktaydı. “Bunlar bilindik şeyler” diyenler de oldu elbette...

Ama en ilginç açıklama saat 18.07’de Galatasaray’ın nöbetçi (!) başkanı ile nöbetçi (!) yöneticilerinden geldi. Bu son derece çirkin, seviyesiz, tam da bu yönetime yakışacak üslupla kaleme alınan açıklamada, ne şerefim kalmış ne de haysiyetim... 41 yıllık gazeteci olan bana, “gazeteci müsveddesi” deme hadsizliğini yapmışlar. Tıpkı önceki yalanlamaları gibi... Onlardan beklenen kalibrede bir açıklama olduğu için de hiç şaşırmadım.

Şimdi onlara, tam da onların üslubuyla yanıt