Tayfun Bayındır

İskoçya’daki hayal kırıklığı, üstüne bir de 120 dakikalık yüksek tempolu bir maç, dün Kadıköy’de Fenerbahçe’yi ciddi biçimde etkiledi. Ne var ki, böyle geniş bir kadroya sahip ve hedefi şampiyonluk olan bir takımın yorgunluğu bahane etmesi günümüz futbolunda çok kabul edilebilir bir mazeret değil... O zaman soru şu; dün belki de şampiyonluğun kaybedilmesine neden olacak bu beraberliğin sorumlusu kim? Elbette yine küçük çaplı bir fantezi deneyen Jose Mourinho.
Fenerbahçe’nin haftalardır kurulu bir düzeni var. O düzen özellikle forvet hattında üst düzey bir uyum, etkileyici bir alışkanlık yaratmıştı. Dzeko-En Nesyri ikilisi adeta bir stoper tandemi gibi birbirini tamamlayan süper golcüler statüsündeydiler. Aralarındaki pas trafiği neredeyse gözü kapalı kurdukları iletişim, özellikle ligin ikinci yarısında sarı-lacivertlilerin seri galibiyetlerinin ana unsuruydu... İşte Mourinho dün bu uyumu bozdu, uyum bozulunca da sistem iflas etti.
Rangers maçı sonrası küçük

Artık çok net bir şekilde Fenerbahçe’nin, Jose Mourinho takımı olduğunu söyleyebiliriz... Güçlü ve son derece kontrollü bir oyun, etkileyici takım savunması, yüksek üretkenlik ve de doğal olarak gösterişsiz ama baskılı bir futbolla kazanan taraf, dünkü Fenerbahçe’nin özetiydi.
Kaleci İrfan Can’dan son oyuncu pozisyonundaki Edin Dzeko’ya kadar herkes üstlendiği görevi hatasız, eksiksiz ve son derece dikkatli yerine getirdi. Elbette sahanın en çok koşanının Tadic olması, dünkü güçlü ve kontrollü Mourinho oyununun en güzel kanıtıydı.
Aslında Fenerbahçe sahaya çıkmadan Galatasaray’ın berabere kalmasının haberiyle morali bulmuştu bile. İlk 10 dakika mutlak kazanmak isteyen bir takımın işaretleriyle doluydu. Kostic ve Oğuz Aydın kanatları maçın tamamında mükemmel kullanacaklarını, işte o ilk 10 dakikada çoktan göstermişlerdi. Mert Müldür’ün attığı gole kadar kaçan iki gol, bir de penaltı tartışması vardı ki bunlar zaten farklı bir galibiyetin sinyalleriydi.
Maç

Nihayet sezon başından buyana bir Jose Mourinho takımı izleyebildik... Mourinho’nun Fenerbahçesi bu sozunun en iyi futbolunu oynadı. Ne kaybedilen bir ilk 45 dakika vardı ne deneme yanılmalar vardı ne de fantaziler... Futbolun gerçekleri neyse Mourinho’nun kariyeri neyi anlatıyorsa ve Fenerbahçe taraftarı ne bekliyorsa dün 90 dakikanın tamamında hepsini gördük. Üç gol, bir o kadar kaçanı, bir o kadar da harcananı vardı. Konsantrasyon üst seviyede, disiplin ve uyum da hakeza... Gireni çıkanı farketmeksizin sarı-lacivertli ekibin bir tane kötü oynayanı, bir tane düzeni bozanı, bir tane gölgelik arayanı yoktu. Başta Mourinho olarak takımın topluca bu maça mükemmel hazırlandığı dünün tartışmaya açık olmayan en net gerçeğiydi... Zaman zaman pimi çekilmiş el bombası gibi dolaşan Amrabat tedirgin etse de olağanüstü işleyen oyun düzeni onu da havaya soktu. Sonrasında ise mükemmel yapının temel taşlarından biri oldu.
Dün elbette herkes çok iyiydi ama özel alkış alması gerekenler vardı. Onlardan bahsetmemek

Fenerbahçe’nin sezon başından bu yana oynadığı maçlarından üç, bilemediniz beşini kenara koyalım kalan tüm maçların ilk 45 dakikası Jose Mourinho’nun fantezileri nedeniyle çöpe gitti. Mourinho bu kaybedilmiş 45 dakikalarda fanteziler deniyor. Olmadık oyuncuları, olmadık pozisyonlarda görevlendiriyor, antrenmanlarda yapılması gereken sistem denemelerini maçlarda yapıyor. Böyle olunca da maçların 45 dakikalarında Fenerbahçe camiası ölüp ölüp diriliyor. 
Tamam sakatlık ya da cezalar nedeniyle yani zorunluluktan Szymanski’den sol kanat beki yaratabilirsiniz, genç Yusuf’u stopere koyabilirsiniz. Bunlara kimsenin itirazı olmaz. Hele bir de o maçta amacınız beraberlikse tercihiniz alkış da alabilir... Ancak eğer Göztepe ile puan maçı oynuyorsanız, rakibiniz aradaki farkı 9’a çıkarmış ise, hem en sağlam hem de en doğru oyuncularla sahaya çıkarsınız. Bakın bir Kostic ve Maximin değişikliği yani orjinale dönüş, giden maçı ve özellikle de kızgın seyirciyi geri getirdi. Mourinho’nun benim

Jose Mourinho’nun sistem değişikliği yani savunmadan çok hücumu düşünen yeni güncellemesi Fenerbahçelilere uzunca bir süre korku filmi izler gibi maç izlettirecek... Aslında bu değişiklik kayda değer bir yenilenme; sanki Fenerbahçe biraz daha iyi, göze hoş gelen, biraz da sonuca endeksli oyun oynayacakmış gibi görünüyor. Yani tıpkı dün olduğu gibi yediğinden bir fazlasını atmaya kurgulanmış bir düzen... Ne var ki, bu değişikliğe ayak uydurmak istenen sonucu alabilmek için sarı-lacivertli ekibin mutlaka bir değil iki tane stopere ihtiyacı var. Dün gördük, gol atmasına rağmen arkadaki üçlünün ortasında oynayan Çağlar ve yanındaki Djiku ile üçlü sistemi beceremezsiniz. Elbette dünkü gibi oynarsınız ama 90 dakika hop oturup hop kalkarsınız ve diğer takımlar asla Konyaspor gibi cömert ve şanssız olmazlar.
Fenerbahçe’nin savunma bloğu daha doğrusu tandemi ileri çıkmaktan, önde oynamaktan korkuyor. Çünkü biliyorlar ki, arkalarına atılacak her topta hata yapma oranları çok

Ligin görece en zayıf takımı, 7 eksikle gelmiş Kadıköy’e... Abartılı olacak ama kağıt üstündeki Fenerbahçe, hocasıyla birlikte üflese neredeyse yıkacak bu Hatayspor’u... Ama gel gör ki, Kadıköy’deki hesap her zamanki gibi çarşıya uymadı... Tamam, taraftarla barış maçı, üç puan mutlak beklenti, 2-1’lik bir galibiyet var, “Allah’ından daha ne istiyorsun?” diyebilirler. Sarı-lacivertli taraftar, elbette sonuç istiyor ama o sonuçla birlikte, eldeki kadroya karşılık kaliteli futbol, üst düzey performans ve kaçan goller değil; arka arkaya atılanları istiyor. 
Ben her zaman futbolun bir sonuç oyunu olduğunu söylerim. Bu değerlendirmeye paralel olarak da, “Kazanan haklıdır” derim. Hala bu savımın arkasındayım. Ancak Fenerbahçe taraftarının da haklılığını ve kazanılmış bir maçtaki protestosunu hak edilmiş bir tepki olarak görüyorum. Çünkü taraftar, dünkü oyundan mutlu değil... Çünkü taraftar biliyor ki, bu oyun sürekli kazanmaya, hele hele şampiyonluğa

Dünyanın en iyi yönetmenine sahip olsanız ve yine kainatın en iyi başrol oyuncularını bulup getirseniz senaryonuz iyi değilse  çekeceğiniz film zarar eder. Daha ilk gösterimde seyirci filmi yarıda terk eder. Bunu duyanlar ise gelmekten vazgeçerler.
Kaliteli senaryonun futboldaki karşılığı güçlü oyundur. İyi bir oyununuz var ise sıradan oyuncuları yıldıza çevirir. Fenerbahçe’de olmayan şey işte bu güçlü oyun... 90 dakikanın neredeyse 60 dakikasında topu rakip alana şişiren bir takımdan zaten çok fazla şey de beklenmez... Hem Mourinho’ya hem de takıma çok acil müdahale gerekiyor. Aslında şampiyonluk Kaf Dağı’nın arkasına çoktan gitti ama Türkiye’deki hakem performanslarını düşününce, hele de matematiksel şans devam ediyorsa küçük de olsa bir umut var demek lazım.
Önce maçın en kritik iki pozisyonu ile ilgili düşüncelerimi aktarayım. Fenerbahçe’nin golünden önce İrfan Can’ın Caner’e yaptığı hareket net bir faul... Caner’in yüzüne dirsek vuran İrfan

Fenerbahçe olağanüstü bir dönemden geçiyor. Taraftar tribünde, yönetim sporun siyasetinde, futbolcular ise sahada müthiş bir gerginlik içindeler... 
Bu gerginlik takıma tedirginlik, ürkeklik ve hatta korkaklık olarak yansıyor. Üç gol atsa bile rahatlayamayan, “Bu maçı kazandık” diyemeyen oyuncular var. Kaptan Dzeko’nun, Tadic’in ve özellikle Fred’in sakinlik ve kontrol çağrısı hep havada kalıyor. Bu durumda iş elbette Mourinho’ya düşüyor. O da doğal olarak riskli oyunu tercih ediyor. 
Maçın bitmesine 30 dakika kala oyuncu değişikliklerini bitirmek, yorgun Dzeko’yu sahada tutup En Nesyri ile çift santrfora dönmek, savunmaya yardımcı olmayan Saint-Maximin’i de destekçi olarak sahaya sürmek bu riskin tam karşılığıdır... Becao’nun sakatlanıp oyundan çıkmasıyla son 20 dakika 10 kişi kalıp, hem de çift santrfor, üstüne üstlük tek stoperle oynamaya mahkum olmak bu riskin ne denli büyük olduğunun da kanıtıdır.
Bir tarafın kalesinde 19 yaşındaki Deniz, diğer