Çağdaş Ertuna

İngiltere’nin en önemli müzelerinden British Museum’da yaşananları takip ediyoruz.

2000’e yakın değerli parçanın kaybolduğunu ve aslında müzenin tüm envanterini gösteren bir katalog olmadığını müzenin yönetim kurulu başkanı, İngiltere’nin eski Maliye Bakanı George Osborne açıkladı.

Kaybolanlar arasında İngiltere ve Yunanistan arasında davalara neden olan tarihi eserler de var.

Şimdi ise müzede detaylı incelemeler yapılıyor ve kamuoyuyla bilgi paylaşılıyor.

Bunun sonucunda müzenin 2016’dan beri direktörlüğünü üstlenen Hartwig Fischer istifa etmek zorunda kaldı.

İstanbul Modern ile Levent Çalıkoğlu yolları ayırdı

Türkiye’de de geçen hafta bir müzenin direktörüyle yollar ayrıldı.

Global çağdaş sanat takvimi her yıl sonbaharda Frieze Londra sanat fuarıyla başlar.

Bu yıl Frieze Londra’yla eş zamanlı yeni bir sanat fuarı daha var gündemde: Women in Arts (Sanatta Kadınlar Fuarı)

Fuar adından da anlaşıldığı gibi kadın sanatçıları tanıtmaya adanmış.11-14 Ekim tarihleri ​​arasında Westminster’deki Mall Galerileri’nde gerçekleşecek olan Sanatta Kadınlar Fuarı (WIAF), kurucusu ve yöneticisi Jacqueline Harvey’in “kadın dostu olmayan” sektör olarak adlandırdığı sektördeki eşitsizlikleri gidermeyi amaçlıyor.Fuarın açılış edisyonu üç bölümden oluşacak. Batı Galerisi’nde yer alan ilk ve ana bölümde, 21 galerinin standı olacak.  Katılımcıların tam listesi henüz açıklanmasa da fuarın “yerleşik ve son teknoloji” galerilerin bir karışımını temsil edeceğini açıkladılar. Bu arada ekleyelim, galerilerin başvuruda bulunabilmesi için mutlaka kadınlar tarafından yönetilmesi gerekmiyor.Fuarda diğer iki bölüm ise küratörlü sergilere ayrılmış. Doğu Galerisi’nde insanlığın doğayla

Türkiye’nin 4 farklı noktasında Çeşme, Bodrum, İstanbul ve Erzurum Palandöken’de şubeleri olan Momo, şimdi de 2 yeni projesiyle gündemde. Biri Emirgan’da, diğeri ise İtalya’da.

Geçen hafta sonu Çeşme’de Momo’nun yaratıcısı Burak Beşer ile bir araya geldik. Burak Beşer, yeme-içme sektöründe son zamanların en çok dikkat çeken ismi. Sadece Dalyan Çeşme, Bebeköy İstanbul, Yalıkavak Bodrum ve Erzurum Palandöken ile 4 farklı noktada karşımıza çıkmasıyla değil, aynı zamanda eğlence hayatının en sosyal figürlerinden oluşan dev bir kadro kurmasıyla da adından çok söz ettiriyor. 

Bir yandan sanki büyük bir arkadaş grubu kendi aralarında eğleniyorlar gibi, bir yandan da işler tıkır tıkır işliyor. Mutfaktan sosyal medyaya her konuda detaylara dikkat ediyor çünkü. Bir bakıyorsunuz su kolilerini taşıyor, bir bakıyorsunuz misafirlerine kendi elleriyle servis yapıyor. 2 bin kişilik bir Kenan Doğulu ya da Valeron performansından sonra ertesi gün hiç yorulmamış gibi güne erkenden müthiş bir enerjiyle

Hatırlayacaksınız, dünyanın önde gelen sanat koleksiyonerlerinden İngiltere kraliyet ailesinin başına gelenleri. Kral Charles henüz prensken, kendi vakfı ‘The Prince’s Foundation’ın Ayrshire’daki merkezinde sergilenmek üzere, Formula 1’in patronu Bernie Eclestone’un kızı Petra Ecclestone’un eski eşi James Stunt’tan ödünç olarak tam 16 eser kabul etti.

Toplam değeri 105 milyon sterline varan; Monet, Picasso ve Dali gibi büyük sanatçıların eserlerinin yaklaşık 30 yıldır dünyanın en önemli eserlerini yeniden resmeden ABD’li ‘sahteci ressam’ Tony Tetro tarafından yapıldığı ortaya çıkınca ise resimleri geri göndermek zorunda kaldı.

Oysa sahte resimler Prens Charles’ın vakfına girmeyi başardıkları için aslında tescillenmiş bile sayılırdı.

En azından resimleri yapan Tony Tetro’nun suçunu kabul ettiği açıklamalarına kadar.

Daha sonra ise İspanyol ünlü bir koleksiyoner Guillermo Chamorro; Eduardo Chillida, Roy Lichtenstein ve Edvard Munch’un sanat eserlerini taklit etmek ve sonra sahte resimleri

New York’ta Yoko Ono, Miles Greenberg ve Louise Bourgeois’in de işlerinin yer aldığı bir sergiye gidiyorsunuz.

Yoko Ono’nun enstalasyonunun yer aldığı galerinin girişinin beyaz levhalarla kapalı olduğunu görüyorsunuz.

Enstalasyona eşlik eden cıvıl cıvıl kuş sesleri de yok.

Görevliye soruyorsunuz, aldığınız cevap şu: ‘Maalesef ağaçlar öldü’.

Yoko Ono, John Lennon ile birlikte popüler kültür figürü olmasının yanı sıra sanatçı ve çevre aktivisti kimliğiyle de biliniyor.

New York’taki Faurschou Foundation’ın sergilediği enstalasyon da aslında İstanbullu sanatseverlerin yakından bildiği bir eser.

Yoko Ono’nun İstanbul Modern koleksiyonuna da bağışladığı eser İstanbul Modern’in 5. yılında sergilenmişti ilk kez İstanbul’da.

1990’ların süpermodelleri Cindy Crawford, Naomi Campbell, Linda Evangelista ve Christy Turlington, Vogue kapağında tam 33 yıl sonra bir araya geldi. Peki, ama mükemmel mi görünüyorlar, yoksa yapay zekâ tarafından üretilmiş avatarlar gibi mi?

İngiliz Vogue dergisinin Eylül sayısının kapağında 1990’ların süpermodelleri Cindy Crawford, Naomi Campbell, Linda Evangelista ve Christy Turlington var. Moda fotoğrafçısı Rafael Pavarotti tarafından çekilen kapak fotoğrafı çok beğenildiği için derginin hem ABD hem de İngiliz versiyonlarının Eylül sayılarında kullanılıyor. Bu aslında Apple+TV’de başlayacak “The Super Models” belgesel dizisinin tanıtımı. Bu konudaki haberlerin çoğunda da başlık aynı: “Yıllar onları hiç değiştirmedi.” 

Peki, ama gerçekten bu mümkün mü? 53 yaşındaki Naomi Campbell ya da 57 yaşındaki Cindy Crawford, ne kadar harika gözükürlerse gözüksünler 20’li yaşlardaki halleriyle 50’li yaşlardaki halleri aynı olabilir mi? Evet, yaşlarına göre olağanüstü

Önceki günkü ‘İKSV’ye yakışmadı’ başlıklı yazımdan sonra birçok değerli sanatçı ve mimardan mesajlar aldım. 

Bir kısmı kendi yaşadıkları kötü tecrübelerle ilgili, bir kısmı ise sadece İstanbul Bienali küratör seçimi konusunda İKSV’yi haksız bulmaları ile ilgili. 

23 yıldır İKSV ile ilgili sayısız yazı yazdım, övgü dolu olanlara her zaman büyük bir incelikle teşekkür eden İKSV yönetiminden ilk defa hiç ses çıkmadı. 

Daha sonra, 60. Venedik Bienali Türkiye Pavyonu küratörü Esra Sarıgedik Öktem’in istifa açıklamasını okuyunca İKSV yönetiminin neden meşgul olduğu belli oldu. 

“Sevgili dostum ve meslektaşım Defne Ayas’ın etrafında gelişen tartışmalar beni olağanüstü üzdü, daha şeffaf bir seçim sürecine duyulan ihtiyacı ve karşılıklı iletişimin eksikliğini de gözler önüne serdi. Sadece bir profesyonel olarak değil, gelecek kuşaklara, çocuğuna ne bıraktığının farkında olması gereken sorumlu bir birey olarak, alınan tüm kararları

İKSV ve Defne Ayas arasında yaşananları tam olarak bilmemiz mümkün değil.

Ancak İstanbul Bienali’nin ve İKSV’nin uluslararası basında başarıları yerine, küratör seçimindeki soru işaretleriyle yer alması elbette düşündürücü ve üzücü.

İşin politik boyutu değil konumuz.

Kaldı ki Türkiye’nin kültür-sanat hayatına yön veren, bilgi ve birikime sahip kitlenin zaten politik iklimi de okuyabilmesi ve aldığı sorumluluğu sanatı ve sanatçıyı koruyarak ama kendisine ve sanatçılara bu imkânı tanıyan kurum ve kişileri de zor durumda bırakmayarak yönetebilmesi gerekiyor.

İKSV kadar önem ve değer verdiğimiz bir kültür-sanat vakfından beklentilerimiz yüksek.

Aslında bu, başta İKSV Genel Müdürü Görgün Taner olmak üzere İKSV yönetimini mutlu etmesi gereken bir şey.

İKSV takipçileri için burada en çok rahatsız edici olan 2 şey aslında.