Aksal Yavuz

26’ncı dakikada net penaltısı verilmeyen Trabzonspor, ilk golü bulana dek uzaktan vitaminsiz şutlarla Çaykur Rizespor kalesini yoklamış olsalar da, golü ön alanda yaptıkları baskı sayesinde Lundstram’la bularak, adeta ekmeklerini taştan çıkardılar!

Açık konuşmak gerekirse, bu kadar etkisiz bir Çaykur Rizespor’u kimse beklemiyordu. Koca ilk yarı Trabzonspor kalesine bir kez dahi gidemediler desek abartmış olmayız. Gerçi ikinci yarıda da benzer oyunu oynadılar ya, orta hakem Ümit Öztürk’ün uydurma bir penaltısı vardı hepsi o kadar. O pozisyon halı sahada yapılan turnuva maçlarında verilmiş olsa; hakkı yenenler tarafından kızılcık çubuğuyla cadde, mahalle, sokak arası kovalanırdı! İşin garip olduğu kadar şaşılacak tarafı; Trabzonspor’un vermediği penaltısına itiraz eden bordo-mavili oyunculara VAR’ı işaret edercesine kulaklığını göstermesi ayrı bir komedi türü idi; güler misiniz, ağlar mısınız?

Trabzonspor durmadı ama, ne olur ne olmaz düşüncesiyle ikiyi hatta üçü bulup rahatlamak istedi. Haksız da değillerdi hani, zira

İlk 15 dakika sezonun kısa bir özeti gibiydi; defans arkasına atılan uzun bir topla rakibin kaleci Uğurcan ile karşı karşıya kalması. 12’nci dakikada birçok maçta olduğu gibi, Trabzonspor’un kaptanı gereğini yaparak, Trabzonspor’u mağlup duruma düşmekten kurtardı.

Bordo-mavililerin ilk 15 dakika ve son 15 dakikada oynadığı oyuna bakarak, izleyenlerin skoru tahmin etmeleri için kâhin olması gerekirdi! Zira ilk 15 dakika Trabzonspor’un pozisyonu yoktu, son 15 dakikada puan da kaybedebilirlerdi.

Trabzonspor adına ilk yarı her şey önce Zubkov’un sahneye çıkıp biz ‘sazı’ diyelim, siz ‘kemençe’ deyin, eline alıp oynamasıyla ve de arkadaşlarını oynatmasıyla başladı. Başrollerde Banza ve Vişça’nın eşlik etmesiyle; bir dakikada iki gol buldular bulmasına, hatta ikinci yarıya da golle başlayıp üçlediler ama, Trabzonsporlular devamı karla karışık gelir mi diye beklerken, son bölümde buz gibi havada boncuk boncuk terlemişlerdir!

Hakkını teslim edelim Zubkov’un. Trabzonspor’un, yukarılarda puan kaybeden takımlara biraz daha yaklaşması

İki sene önce bugün ayrıldı aramızdan. Kolay değil O’nu unutmak. O’nu ve Trabzonspor için yaptıklarını unutturmamak, yılda bir kez de olsa hatırlatmak asli görevlerimizden biridir, bu köşenin yazarı olarak.
Buyurun bir kez daha hatırlayalım, hatırlatalım efsane Ahmet Suat Özyazıcı’nın Trabzonspor için neler yaptığını.
**
27 Mayıs 1972 günü, Ankara’dan “Trabzonspor, PTT’ye 1-0 mağlup oldu” haberi duman gibi yayılmıştı köyümüzde, beldemizde, ilçemizde ve de ilimizde… Büyüklerimizden biri söylemişti, ağlamaklı durumda.
Acı haber tez yayılır derler! Birkaç saat içinde herkesin morali yerle bir, kimse kimseyle konuşmuyor. İlkokul çağımda benim de kendimi boğulacak gibi hissettiğim gün, dün gibi aklımdadır!
Bizde hal böyle iken camianın neler yaşadığını, neler hissettiğini tahmin etmek o kadar güç olmasa gerek.
**

Futbolda tribünlerin takımlarına etkisinin ne kadar olduğunu dün gece bir kez daha gördük. Siyah-beyazlı oyuncular ilk yarıyı yenik kapatmalarına rağmen, soyunma odasına giderken tribünlerden gelen alkışlar buna en iyi örnektir.
Trabzonspor oyunu kendi sahasında kabul ederek kontrollü, pasa dayalı bir oyunla başladı, Rafa Silva’nın yaptığı hatayı değerlendirerek Banza ile golü buldular bulmasına da, golü attıktan sonra oyun olarak sallanmaya başlayan Beşiktaş’a saldırmak yerine, oyunu kendi sahasında kabul etmeye devam etmeleri, açık konuşmak gerekirse tribünlerin de desteğiyle siyah-beyazlı takımın oynama iştahını, coşkusunu artırdı. Halbuki siyah-beyazlı takımın en zayıf halkası defansı idi, anlayacağınız Trabzonspor bu fırsatı bir kez değerlendirdi, devamını getiremedi.
Hal böyle olunca, ilk yarıda Trabzonsporlulara gecenin en güzel ikramını servis eden, Trabzonsporluların bir an boş bıraktığı, uyuduğu, daha doğrusu unuttuğu Rafa Silva, hatasını telafi etti desek yeridir. Tehlikeli bölgede öyle bir oyuncuyu tek başına bırakırsanız bedelini ödersiniz!
Futbolda şans da yanınızda olacak.

Trabzonspor’un kaptanı için ne yazsak ne desek hakkını teslim edemeyiz. Bu sezon olağanüstü oynuyor. Havadan, cepheden, karadan fark etmiyor; zaman zaman kanat getirip havalanıyor, zaman zaman sakız gibi uzadıkça uzuyor. Kaç hafta oldu, kaç pozisyon oldu hatırlamıyoruz kalesinde panter kesildiğini, rakiplere gol imkanı tanımadığını. Dün gece de farklı değildi; yedi dakikada iki pozisyon, biri penaltı, diğeri karşı karşıya kaldığı pozisyonda, otobanda hız kontrolü yapan trafik polisleri gibi dikildi dalga dalga gelen İkas Eyüpsporlu oyuncuların karşısına!

Sözünü ettiğimiz o on dakikada Trabzonspor’u ayakta tutan, skoru tutan oyuncuydu Trabzonspor’un örümcek adamı Uğurcan Çakır. Ne diyelim, Allah nazarlardan, kem gözlerden korusun seni kaptan.

Bir parantez de çiçeği burnunda Mustafa Eskihellaç için açalım. Yıllardır formasını giymek için hayalini kurduğu Trabzonspor’da ilk maçı değil de kırk yıldır oynuyormuş gibi iyi oynadı, özgüvenle oynadı. Takım arkadaşlarına enerji verdi.

Kim ne derse desin, İkas Eyüpspor

Sonda söyleyeceğimizi başta söyleyelim:
Evinde son iki lig maçında rakip filelere toplam dokuz gol atan Trabzonspor, Kayseri’den tek puanla dönüyorsa, Allah bin bereket versin diyerek, o bir puanı öperek başlarının üstüne koysunlar! Zira ilk yarı Banza ile girdikleri iki pozisyonun haricinde pozisyonları yoktu. Deplasmanda galip gelememe alışkanlıkları devam ediyor o ayrı.
Açık konuşmak gerekirse daha çok mücadele eden, koşan, daha çok isteyen, ligden düşmeyi iliklerinde hisseden ev sahibi B. Kayserispor’du. Maçın hemen başında Cardoso’nun direkte patlayan şutunun yanı sıra, uzatmaların son bölümünde aynı Cardoso’nun harika vurduğu, Trabzonspor’un örümcek adamı Uğurcan’ın inanılmaz kurtarışa imza attığı pozisyonlar için biz doksan dakikanın çekilen emarı diyelim, siz röntgeni diyebilirsiniz!
Çıkarken kaptırılan toplara henüz ilaç bulamadı Şenol Güneş! Hazır konu açılmışken, Trabzonsporlu oyuncular ne zaman çıkarken yaptıkları hatayı en aza indirir, oynadıkları oyun keyif verir. Öyle

Trabzonspor’da her ne kadar bazı mevkilerde eksikler olsa bile, futbol moralle oynanan bir oyundur; Trabzonsporlu oyuncularda sezon başından bu yana en büyük eksik olan, haftalardır arayıp da bir türlü yakalayamadıkları…
İç sahada zor da olsa alınan Bodrum galibiyeti, Ziraat Türkiye Kupası’nda Alanyaspor’u farklı yenmeleri, devamında Antalyaspor’a fark atmaları camiayı mutlu ederken, oyuncuların da özgüvenini yerine getirmiş oldu.
Bordo-mavili oyuncular dünkü maça da o özgüvenle başladılar, hem de ne hızlı başladılar. Bir gün evvel bardaktan boşalırcasına dinmek bilmeyen yağan yağmura, durmak bilmeyen sert esen rüzgâra inat; gol olup yağdılar, fırtına olup estiler!
Bilhassa ilk yarı sahanın her metrekaresini kullanarak, kanatları devreye sokarak ve de ön alan baskısını yaparak Sivasspor’un üzerine gitmeye başladılar, karşılığını da aldılar.
Açık konuşmak gerekirse, Sivasspor’un da bu kadar etkisiz olacağını kimse tahmin etmemiştir.
Ozan Tufan’ın hakkını teslim edelim, orta sahada günün en iyilerinden idi; Batagov’un

İlk 15 dakika, Trabzonspor’un ne kadar zor günlerden geçtiğinin, oyuncular üzerinde oluşan stresin, baskının ne kadar çok olduğunun en büyük göstergesiydi. Düşünün Onvo Antalyaspor’un bir topu direkte patladı, bir pozisyonda kaptan Uğurcan, gole izin vermedi. Bu zaman diliminde Trabzonsporluların iki arada bir derede bazılarının soğuk terler döktüğünü, bazılarının bildiği tüm duaları ettiğini söyleyebilirim ama ispat edemem!
Her şey 20’nci dakikadan sonra gelişmeye, değişmeye başladı.
Nasıl ki kupa maçında Nwakaeme devreye girdi, Antalya maçında da nöbeti bu defa Vişça devraldı. Bosnalı oyuncunun nöbetteki yardımcıları Banza ile Malheiro idi. Nöbetçilerin tutanağında Vişça’nın üç asist yaptığı, bir sağbekin rakip ağları üç kez salladığı, Cham ile beşi buldukları yazıyordu…
Tutanak o kadar kısa değil elbet, Vişça’nın ilk golde rakipten söke söke aldığı topu, kaleci ile karşı karşıya kaldığında Banza’ya, diğer ikisinde bazılarının ‘Trabzonspor bu sağ beki nereden