Uzay Gökerman

Çağımızda iki şey sürekli birbiriyle karıştırılır hale geldi.

Sistem ve yönetmek…

Hangisinin birbirinden önce yerine geçerek kullanıldığı da çok önemli bir detaydır.

Güncel bir konudan hareketle şöyle örneklendirebiliriz. Schengen uygulaması bir sistemdir ve içeriğinde birçok bileşeni beraberinde getirmektedir. AB üyesi her ülke Schengen’i kendisi yönetiyor. AB üyesi olmayan Türkiye’nin Schengen kapsamına alınmasıysa sistemin karmaşık yapısından ötürü siyasal ve yönetimsel anlamında uygun olsa da sistemin aradığı bazı kriterlerden ötürü gerçekleşemiyor.

Aziz Yıldırım, Fenerbahçe’nin başına geçtiğinde Kulüp gecekondudan farksız bir görüntü sergiliyordu. Yapılması gereken o kadar çok şey vardı ki!

Kulüp hem doğru yönetilmeliydi, bunun için bir sistem kurulmalıydı hem de sistemin işler hale gelebilmesi için de zenginleştirilmeli, kaynaklar yaratılmalıydı.

Aziz Yıldırım’ın bana göre spor tarihimizin genel “paradigmasını” da değiştiren devrim niteliğindeki sistem kurgusu çok büyük bir başarıdır.

Geriye dönerek yapısal anlamda Fenerbahçe’nin tüm bileşenlerini incelediğinizde bu başarıyı görürsünüz.

Takım sezonun son maçına çıkmış, final oynuyor, kenardaki adam yere çömelmiş not alıyor. Ne yazdığını anlayabilmek mümkün değil.

Bir koç düşünün ki silinebilen mürekkepli kalemle tahtaya çizdiği her set sayıya dönüşüyor; kurduğu her hücum veya savunma seti insanların hafızasına, gönlüne kazınıyor…

Bir teknik adam düşünün koca bir sezon sadece kazanamayacak bir takım sahaya çıkarıp, asla gol atamayacak bir taktik kurgu veriyor ve öyle de oluyor; sonra ısrarla çömelip notlar alıyor.

Neyin notunu alıyorsun?

Anlayamadığın ya da hafızana girmeyen ne var ki ortada?

Bir önceki maçtan farklı ne görüyorsun da sana ilginç geliyor?

Biz senin gördüğün şeyi daha göremedik!

21 sayı geriye düştüğü karşılaşmada bitime 3.1 saniye kala Kupa’yı kazanmışken son topa parmak ucu kadar farkla sahip olamadığından bugün Fenerbahçe için Euroleague ikinciliğine dair yazı yazıyoruz.

Zordur Fenerbahçe’nin şampiyon olması…

O kadar çok bileşenin bir araya gelmesi gerekir ki!

Pardon düzeltiyorum; Fenerbahçe’nin o kadar çok ve çeşitliliğe sahip rakiplerini saha içinde ve dışında yenmesi gerekir ki bazen onlarcasını çözer birini beceremezsin böyle finallerde kaybedersin.

Cumartesi günü de yazmıştım, zordur Fenerbahçeli olmak; çünkü Fenerbahçe insanın ömrünü yer, bitirir, tüketir.

Hep finallere kadar getirir orada tüm bileşenlerle toptan mücadele ettiğinden kaybeder.

Fenerbahçeli bu durumu çok iyi bilir, Fenerbahçeli olmayan, hatta Fenerbahçe’den anlaşılması zor bir şekilde nefret eden de bilir bunu öncesinde ve sonrasında kullanır, keyfini de sefasını da sürer…

Üçüncü çeyreğin tamamlanmasına 18 saniye kala Fenerbahçe rakibi karşısında 55-54 önde giderken son topu Laboral kullanıyordu. Zamanı çok iyi değerlendiren İspanyol ekibinde Bourousis neredeyse mükemmel oynadığı karşılaşmada son saniyede uzak bir mesafeden topu potaya yolladı ve o üç sayı isabetiyle sonuçlandı.

Karşılaşmada Fenerbahçe ilk defa oyunun bir bölümünü geriye düşerek tamamlamış oluyordu.

O an dünyanın neresinde olursa olsun bu büyük maçı izleyen Fenerbahçelilerin tamamı ister istemez son yıllarda sürekli tekrar eden kaybedilmiş finalleri hatırlayarak dejavu yaşıyorlardı.

Birçoğunun içinden “ömrümü yedin, bitirdin, tükettin Fenerbahçe” geçirdiğini de çok iyi biliyorum.

Çok daha zor geçen dördüncü periyotun ve maçın tamamlanmasına 1.01 dakika kala Fenerbahçe 71-67 geriden geliyordu ve işler hiç de yolunda gitmiyordu.

Peş peşe Antic, Bogdanovic, Sloukas attıkları üç sayılık atışlardan isabet bulamamış, zaten bozulan morallerin daha da dip yapmasına neden olmuştu.

Ne olduysa da işte o kalan bir dakikanın içinde oldu ve bitti.

0.48 saniye kala Datome Fenerbahçe’yi belki de finale taşıyacak üç sayılık atışı ile takımı maçta tutarken o dakikaya kadar sokak baske

Fenerbahçe’nin şampiyonluğu dünkü maçtan sonra kaybettiğini düşünürsek futbolun genel bilgisine ve 34 karşılaşmalı ligin anlamına aykırı bir şey söylemiş oluruz.

Fenerbahçe haftalar haftalar önce şampiyon olamayacağını bize gösterdi.

Teknik adamının oyuncu tercihleriyle, takım kurgusu, oyuna müdahale edişleri; Fenerbahçe’yi takım yapamayışıyla…

Futbolcuların sahadaki duruşu, mücadele edişleri, birbirlerini tamamlayamamalarıyla…

Yönetimin üzerine çöken, boynuna asılı 3 Temmuz prangasıyla, yıllardır bitmek bilmez ve ısrarla aynı yanlışı yapma istikrarıyla…

Fenerbahçe’nin bu ülkede şampiyon olabilmesi için herkesten çok çalışıp, bir an olsun motivasyon ve konsantrasyonunu kaybetmeden, her maçı final olarak görüp kazanması gerekiyor.

Dahası futbolcusunun bunu idrak etmesi, özümsemesi, yaşaması gerekiyor.

Nani, Van Persie hatta Diego Fenerbahçe yerine Galatasaray, Beşiktaş tercihlerini yapmış olsalar hayatlarının belki de en zor profesyonel sezonlarını yaşamazlardı, her şey çok da kolay olabilirdi.

Maçtan bir saat önce masada oturmuş Türkiye’nin bir tarafında yaşanan ve hepimizin duyarsız kaldığı yangını konuşuyorduk. Karşılaşmaya damgasını vuracak gol öncesinde bir kişinin bu yangına dikkat çekmek için sahaya gireceğini henüz bilmiyorduk. Gerçekten de böyle bir ortamda derbiyi, futbolu, bu pozisyonları yorumlamak, konuşmak kolay değil. Üstelik tam da bu duyarsızlığa dikkat çeken bir eylemle birlikte…

Golün böyle bir anda atılmış olması bile bize hatırlamamız, görmemiz gerekenleri değil de hala ve ısrarla başka şeyleri anlatamıyorsa ne diyebiliriz ki?

Ülkemizin tuhaflıklarına yakışan bir derbi oynandı, Beşiktaş kazandı, şampiyonluk yarışında önemli bir engeli de aşmış oldu.

Bir kere daha gördük ki Galatasaray değil bir derbi kazanmak, bulunduğu durumu bile korumaya yetecek gücü kalmamış.

İki hafta önce Fenerbahçe karşısındaki aciz futbolunu biraz olsun örtmek için ilk 45 dakika Beşiktaş’a kafa tutar gibi görünse de ikinci yarı gerçekler ortaya çıktı. Fark olmadıysa bu biraz Gomez’in fazlasıyla da Sosa’nın sezon boyu bize gösterdiklerinden farklı beceriksiz vuruşlarından kaynaklandı.

Galatasaray ilk devreye santraforu olmayan kalabalık bir orta saha ile çıkıp

Şimdi bu sezon içinde yazdığım yazılardan birkaç alıntı yapalım.

“Kuşkusuz Van Persie’yi ayrı bir yere yazmamız gerekiyor. Pereira öyle ya da böyle bu takımı Hollandalıya göre dizayn etmeyi ve topları onunla buluşturmayı çözerse Fenerbahçe’nin gol sorunu da ortadan kalkacak; bunun için kuşkusuz Nani ve Diego gibi oyunculara çok iş düşüyor.” (*)

***

“Şu bir gerçek ki Fenerbahçe Van Persie’ye uygun top oynamıyor. Pas bağlantılarının içine Hollandalıyı dâhil edemiyor. Hal böyle olunca da aslında Fenerbahçe sahada eksik kalıyor. Ancak Van Persie kendi başına ekmeğini taştan çıkarıyor ve arkadaşları ona uyum sağlayamazken o tüm futbol bilgisini ortaya sererek onlara katkı sağlıyor.” (**)

***

“Örneğin Fenerbahçe Van Persie ile başka, Fernandao ile bambaşka bir futbol oynanıyor ki dünkü maçın ilk yarısıyla ikincisi arasındaki fark bize bunu net olarak gösterdi.” (***)

***

“Fenerbahçe’nin elinde Van Persie gibi bir oyuncu varken takımın ısrarla o yokmuş gibi oynamaya çalışması ligin başlarında anlaşılır gibi değildi. Dün ikinci yarı Hollandalı’nın takımla bütünleştiği anlarda Fenerbahçe’nin oyununa nasıl etki yaptığını izledik. Daha önce de defalarca kere söylediğim gibi

Fenerbahçe’nin bir Trabzon deplasmanının ardından daha yine futbol dışında şeyler konuşmak zorunda kalıyoruz.

385 gün önce Rizespor maçı sonrasında Fenerbahçe otobüsü kurşunlanmış, içinde 44 kişinin bulunduğu kafilenin tamamı öldürülmek istenmişti.

Kuşkusuz bu olayın hâlâ gerçek yüzünün ortaya çıkarılamamış olması faillerinin bulunamaması bir başka önemli sorundur ancak “neden Trabzon’da böyle olaylar oluyor ve hep Fenerbahçe’ye karşı yapılıyor?” cevabı herkes tarafından beklenen tek soruya dönüşüyor.

Dünkü karşılamanın son dakikalarında hakeme yönelen şiddetin kaynağının ne olduğu için çok uzaklara gitmeye gerek yok; daha birkaç hafta önce İstanbul’daki maçta Salih Dursun’un hakemin elinden düşürdüğü kırmızı kartı alıp, göstermesinin ardından kahramanlaştırılması ve bunun üzerinden yapılan popülizmin sonucudur.

Şimdi kimse o günlerde neler yaptığını unutturmaya ve kıvırmaya kalkışmasın ya da günah çıkarmasın!

Twitter’da Salih Dursun’un hakeme kırmızı kart gösterdiği anın fotoğrafını profil resmi olarak kullanan spor yazarı ve yorumcuları vardır!

Bugün dahi şu olayları hakemler ve Fenerbahçe üzerinden değerlendirmeye çalışanlar var ve bilin ki işte onlar sporumuzun