Cemal Ersen

Trabzonspor trajik günler yaşıyor. Kimin aklına gelirdi son şampiyonun önce başkan Ahmet Ağaoğlu, ardından teknik direktör Abdullah Avcı ile vedalaşacağı?..
Oysa daha on ay önce tarihe geçen bir hikayenin başrol oyuncularıydı ikisi de.
Bakın; başarı kadar başarısızlık da futbolun kaderinde vardır. Bu gerçeği kabul edenler günü değil, yarını kurgular.
Lakin Trabzonspor camiası zordur. Üç büyüklere benzemez. Beklentisi yüksek, tez canlı, sabırsız, öfke ve sevinç duygularını aynı anda yaşayabilen, tarif edilemez bir ruh haline sahiptir.
Yirmi yıla yakındır takip ederim Trabzonspor’u. Takımı yenildiğinde hafta boyu yas tutan başka bir kent görmedim bu coğrafyada. Ağızları bıçak açmaz, esnafı hayata küser, taksicisi surat asar, uzun sokak sessizliğe bürünür.
Yaşam sevinci bordo-maviye endeksli bir toplumdan söz ediyorum. Bu tutku bazen zarar da veriyor kendine.
Evet; son şampiyon geçen yılki performansından uzak kaldı. Avrupa hedefleri şaştı, ligde işler iyi gitmedi, yönetim ciddi hatalar yaptı, maddi olarak sıkıntılı bir sürece girildi.

Son iki Basel maçı ve dünkü mücadelenin ilk yarısı pozisyon açısından inanılmazdı. Üç sınavda 30’un üzerinde gol fırsatı üretti Trabzonspor. Bu küçümsenemez. Peki neden istediği skorları alamadı? Bunu sadece şanssızlıkla açıklamaya kalkmak takımın ruh halinden anlamamak demek. Oyuncu grubu büyük bir özgüven sorunu yaşıyor. Son vuruş beceriksizliği dikkat çekici. İsabetli orta ve kaleyi bulan şut istatistiği ise topa sahip olma oranıyla ters orantılı.
Dünün en dikkat çekici yanı Abdülkadir Ömür’ün performansı oldu benim için. Bakasetas’ın yokluğunda inisiyatif alan ve sevdiği alanlarda topla buluşan Ömür etkiliydi. İki topu direkten dönerken, sık sık rakip ceza alanı içinde boşluk yarattı. Forvet formatında oynayan Gomes ve Umut gerçek işlevlerinden tamamen uzak kaldılar. Bu arada taraftarın Umut Bozok’a gösterdiği tepkiyi de haksız bulduğumu söylemem gerek. Umut ne kadar süre aldı, bugüne dek hangi oyun planının parçası oldu, buna bakmak gerek. Tribünler

Dört büyükler özelinde söylüyorum. Taraftar, şampiyonluk dışındaki her sonucu başarısızlık olarak görür.
Mevcut yönetim anlayışları ile geldiğimiz nokta ortada. Türk futbolu batmış durumda. Bizzat kulüp başkanları itiraf ediyor acı tabloyu.
Geçen yıl sonu itibarıyla dört büyük kulübün toplam borcunun 20.7 milyar TL olduğu açıklandı. Bunlar resmi rakamlar. Kapı arkasında 30 milyar liralık bir yükümlülükten söz ediliyor.
Borcu borçla kapatma geleneği sürer, Bankalar Birliği’ne yapılacak ödemelerin ötelenmesi için devlet kapıları aşındırılır, giderler geliri üçe katlarsa, nasıl çıkılacak işin içinden?
Bir yanda FIFA ve UEFA yaptırımları, öte yanda Kulüpler Yasası Demokles’in kılıcı gibi sallanıyor üzerlerinde.
Bakın Trabzonspor’un durumuna. 38 yıl sonra gelen şampiyonluğun ardından akıl tutulması yaşıyor bordo-mavili camia.
Başkan Ahmet Ağaoğlu ve ekibi ile teknik direktör Abdullah Avcı’nın hasrete son veren dokunuşları hatırlanıyor mu şu günlerde? Emeği geçen

Yaşadığımız deprem felaketinin izlerini uzun süre silemeyeceğiz. Futbola ara verdik, ancak paydaşların katkısı vardı bu süreçte. Gerçekten müthiş bir dayanışma gösteriyoruz. Sözün bittiği yerde ulus olarak kenetlendik.
Bu sıkıntılı günlerde futbol da konuşmadık, hakem de. Özellikle hakemler üzerinden reyting alanlar malzeme bulamadı, program yapamadı, can sıkıntısından kepenk indirdi. Doğrusu seviyorum bu sessizliği.
Ama biliyorum ki, yarından itibaren çok şey eskiye dönecek, aradaki boşluğu doldurmak adına hoşgörüsüz yorumlar bıraktığımız yerden devam edecek.
Perde açılıyor. Tanrı Merkez Hakem Kurulu başkanı Lale Orta ve ekibinin yardımcısı olsun.
Federasyon mu? Liyakatin olmadığı yerde kim kimden hesap soracak ki?
Devam eder mi?
Geçen haftaki Trabzonspor- Basel Konferans Ligi play-off maçında futbolumuz örnek bir tavır sergilemişti. Aralarında ezeli rekabetin yaşandığı kulüplerin başkanları omuz omuza “poz” vermişti.

Ülke olarak olağanüstü günlerden geçiyoruz. Önceliklerimiz değişti, depremin vurduğu 11 kentin yaralarını sarmak için herkes seferber oldu. Dolayısıyla sporu, futbolu konuşmak gelmiyor içimizden. Lakin öte yandan hayat devam etmek zorunda. Acılarımızı asla unutmayacağız, öfkemizi içimize gömeceğiz, çıkaracağımız derslerle Türkiye’nin bir deprem gerçeği ile yaşamak zorunda olduğunu kabul edeceğiz.
Geçen hafta Trabzon’da Basel ile oynanan UEFA Konferans ligi play- off müsabakasında iki farklı duyguyu birden tatmıştık.
Bir yanda deprem karşısında ulusça gösterdiğimiz dayanışma, diğer tarafta futbolun birleştiriciliği vardı. İkisi de çok değerli idi. Aynı sahneleri bu kez St. Jakob Park’ta yaşadık, tüm renkler yine bir arada idi.
İlk maçtaki tek farklı galibiyet bu koşullarda elbette kötü sonuç sayılamaz. Üstelik Trabzonspor’un gösterdiği performans rövanş için umut vericiydi. Aslında turu cebe koyacak skoru alabilirdik. Ama kaleci Hitz’i aşamamıştık.
Dün gece İsviçre temsilcisi de

Trabzonspor- Basel maçının şifresiz kanaldan yayınlanması harika bir fikirdi. Hem milyonlarca yurttaş bu anlamlı müsabakayı ve duygusal anları izleme şansı buldu, hem tüm kazanımlar (TV8’in reklam gelirleri dahil) deprem bölgesine yardım için kayda alındı. Vesile olan Acun Ilıca’ya teşekkürler.
Bir takdir de Trabzonspor Başkanı Ahmet Ağaoğlu’na... Acılarımızın tavan yaptığı süreçte kulüplerin tamamına çağrıda bulunarak bu kutsal görev için bir araya gelmelerini sağladı. Ve alkışı hak etti. Davete duyarsız kalmayan başkanlar ve taraftar da geceyi değerli kılan kahramanlardı. Helal olsun hepinize.
Ya tribünler? O müthiş koreografiyi izlerken tüyleri diken diken olmayan var mıydı? On binlerce Türk bayrağı sallanırken kendimizi bir milli maçta gibi hissetmedik mi?
Depremde yıkılan kentlerin adı söylenip yoklama alınırken, içimiz cız etmedi mi?
Yıllardır liglerde maç izlerim. Bu kadar farklı renkte formanın omuz omuza durmasına, bir amaç uğruna dayanışmasına ilk kez tanıklık ediyorum. Ne olur o güzel fotoğraf kareleri anılarda kalmasın.
R

Öyle zor ve acılı günler geçiriyoruz ki... Gözümüze uyku girmiyor. Her sabah kaç yurttaşımızın daha yaşama tutunduğuna dair mucize haberleri bekliyoruz. Dolayısıyla bu ruh halinde futbol konuşmak, yazmak ve izlemek ağır geliyor.
Hayat devam ediyor diyenler olabilir. Elbette ediyor, lakin kendimizi gerçeklerden arındırıp başka bir coğrafyada yaşıyor sayabilir miyiz? Dün geceki maçın bir maçtan fazlası olduğunu yaşamak, tek tesellimiz kuşkusuz. Yediden yetmişe, takım gözetmeden, geçmişteki rekabeti ve çekişmeleri unutup Trabzon kenti özelinde tek yürek olmak, sanırım Türk ulusuna has bir özellik. Böyle bir dayanışma, böyle bir kenetlenme ve paylaşım çok önemli.
Sadece biz mi? Trabzonspor’a rakip olan Basel takımının antrenörü Heiko Vogel’in basın toplantısında yaptığı duygusal katkı görmezden gelinebilir mi? “Eğer atarsak, oyuncularıma gol sevinci yaşamamalarını söyledim” demek, saygıdan da öte değerler barındırıyordu. Haftaya oynanacak rövanş maçında düzenleyecekleri bağış kampanyası

Babam Bosna, anne tarafım Selanik göçmenidir. Ortak coğrafyada yaşayan, benzer kültürleri paylaşan, sofrasında aynı yemeğe ekmek bandıran uluslarız.
Önceki gün gözlerim yaşardı izlerken. Yunan devlet televizyonu, yayınını Kazım Koyuncu’nun o unutulmaz ezgisini seslendiren Şevval Sam ile açtı; “Ben sana doyamadım, doysun kara topraklar.”
Komşuyuz, dost, arkadaş ve yoldaşız. Zor günlerde birlikteyiz. O acıyı hissetmeyen, paylaşmayı da bilemez.
Şu felakette bize en hızlı ulaşan, tüm imkanlarını seferber eden ülkelerden biridir Yunanistan. Dünyanın dört yanından koşanları da asla unutamayız. 56 ülkeden 6 bine yakın gönüllü kısa zamanda müdahale etti depremzedelere. Hâlâ mücadele ediyor, bir umut çaresizliğe meydan okuyorlar. Fedakârlıklarının karşılığı yok.
Belki görmemiş olabilirsiniz, göçük altından çıkardıkları her can için nasıl sevindiklerini ve o anı paylaştıklarını... Ben olsam, bu kadar tutulurum yaşadıklarıma.
Dünyayı daha güzel ve yaşanır hale getirmek elimizde. Bunu böyle zamanlarda