Aksal Yavuz

Uzun zaman hafızalardan silinmeyecek Trabzonspor-Kasımpaşa karşılaşması…
Dahası dün öyle bir Rodallega izledik ki attığı gollere ister şapka çıkartın, ister elleriniz çatlayıncaya kadar alkışlayın…
Burak Yılmaz’ın “ VAR”a takılan penaltı pozisyonu ceza sahası dışında serbest vuruşa dönüşünce, Rodallega için penaltıyı atmaktan daha kolaydı sanki… Hem de çaprazdan…
Hele Pereira’nın ceza sahasına yaptığı ortaya attığı röveşata, Trabzonspor’u galibiyete taşıyan gol; liglerde eşine-emsaline kolay kolay rastlanmayacak bir vuruştu. O topa vuruş anının fotosunu çekip, çerçeveletip duvara asması genç golcülere önerilir!
Bir parantez de Burak Yılmaz’a açalım.
İlk yarının bitiminde attığı gol Trabzonspor’u ateşleyen hareketti... Zira bordo-mavili takımın ikinci yarı bu denli oynamasına en büyük etkendi; skorun 1-2’ye taşınması..
Bir diğer etken; ikinci yarı Sosa’nın yerine oyuna giren Amiri’nin sol tarafı İzmit-İstanbul otoyolu gibi kullanması… Öyle ya, çift forvet oynuyorsunuz kanatlarınız çalışmıyor, bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu!

Maçtan önce Göztepe teknik direktörü Bayram Bektaş, “… Baskılı başlayıp erken skor bulan takım Trabzonspor… Biz de kalitemizi sahaya yansıttığımız zaman bu presi kıracak kalitemiz var…” dedi…
Bayram Bektaş’ın öğrencileri bırakın presi kırmayı ilk yarı Trabzonspor’un deyim yerindeyse kolunu/kanadını kırarak futbol dersi verdi…
Düşünün koca Trabzonspor’un rakip kaleye atağı yoktu, Burak Yılmaz’ın kaçırdığı penaltı pozisyonuna kadar… Penaltıyı kurtaran Beto’nun da hakkını teslim etmek gerekir…
Trabzonspor’da arka arkaya üç pas yok, yardımlaşma yok, rakip kovalamak yok…
Castro, Trabzonspor defasını ipe boncuk dizer gibi gidiyor, Trabzonspor defansı izlemekle yetiniyor, Yasin’e de topu boş kaleye yollamak kalıyor… Hadi bu gol için bir iş kazası diyelim! Ya Gassama’nın şapkadan tavşan çıkarttığı pozisyona ne demeli? Geçmiş maçlarda duran toplardan gol yeme alışkanlığı olan Trabzonspor defansı yine ayakta uyuma hallerinde; kaptan Onur gibi…
İlk yarı Yasin ve Göztepe için bundan iyisi Şam’da kayısı idi…
Ünal Karaman’ın ilk yarı yokları oynayan takımına müdahale etmemesi de ayrı bir konu?

Milli aralar bazı takımlara ilaç gibi gelir; kullanmasını bilene tabi ki..

Nasıl ki ligin boyu kısaldığında hiç kimse takımının oynadığı futbola bakmaz ise ligin başı tam tersi; verilen aranın iyi değerlendirilip/değerlendirilmediğine bakılır...

Her ne kadar Trabzonspor camiası farklı Galatasaray galibiyetinin keyfini yaşama yerine Burak Yılmaz transferiyle yatıp-kalksa da, 4-0’lık zaferin anlam kazanması, Trabzonspor’un yoluna emin adımlarla devam etme adına Alanya engelini kazasız atlatması gerekiyordu...

İyi de nerede o Galatasaray karşısında iştahlı, arzulu oynayan Trabzonspor? O Trabzonspor gitmiş, yerine başka bir Trabzonspor gelmiş...

Bordo-mavili takımın bu denli kötü oynamasının en büyük sebeplerinden biri stopersiz oynamasıydı...

Bir Trabzonspor’un stoperlerine bakın, bir de Alanyasporlu genç Merih’e... 20 yaşındaki Merih, Trabzonspor’a tek başına kafa tuttu. 4. dakikada takımını öne geçirdikten sonra, kalesine girmekte olan topu da çizgiden çıkardı. Uzun lafın kısası Merih tek başına Trabzonspor’u yendi... Evlere şenlik pozisyonda gol yerseniz, rakibe moral verir, oynama iştahını artırırsınız...

Ve Alanyaspor kanatlardan geldi, göbekten geldi, Ünal Karaman oyunu izlemekle

Dünkü maç için bir fon müziği yapılsa, “Onazi, Onazi etme bu nazi” olurdu herhalde!

Bordo-mavili takım maça öyle hızlı başladı ki, maçtan önce her iki takım oyuncularına ve de taraftarına, su molasına kadar Trabzonspor’un sonuca çok rahat gideceğini söylese kimse inanmazdı, kimseyi de inandıramazdınız...

Trabzonspor’a geldiğinden bu yana belki de en iyi futbolunu oynadı Onazi... Deyim yerindeyse su gibi akıp gitti! Düşünün, top nerede Trabzonspor’un siyah incisi orada... Golünü attı, her topu söktü aldı...

Ya Sosa’ya ne demeli? Onun da Onazi’den geri kalan yanı yoktu... Oyunun kaderini belirleyen, topa yön veren, kanatları havalandıran isimdi...

Kanat demişken;

Belki de Trabzonspor’un yıllardır özlemini çektiği kanat oyuncusu çiçeği burnunda Tony... Yattara, Jaja karışımı desek abartmayız! Takımının 3. kendisinin attığı 2. gol ve diğer çiçeği burnunda Ekuban’a attırdığı gol o anlamda görülmeye değerdi; gözlerin pasını silen... Hazır hale geldiğinde çok daha iyi olacaktır Trabzonspor’un yeni transferi...

Diğer oyunculara da haksızlık etmeyelim.. Kötü oynayan futbolcu yoktu sahada, herkes elinden gelenin en iyisini yaptı.

Ünal hocanın da hakkını teslim edelim, hem Galatasaray’ı iyi analiz e

Zeytinburnu’nun bazı sokakları birbirine çok benzer. Adımladığınız caddelerde, ilginizi çeken gecekonduların arasında gözünüze ilişecek yüksek katlı binalara bakarak yürürseniz, geri dönüşünüz öyle muhteşem olur ki; soluğu ya tren istasyonunda ya da deniz kıyısında alırsınız!..
Niye mi?
Yazıyı okuyunca hak vereceksiniz!
***
Hikâye, 1998–1999 sezonunun 12.haftasında Ali Sami Yen’de oynanan, Trabzonspor’un Galatasaray’ı 3-5 yendiği gün yaşandı…
***
Mahalleden ağabeyimiz Hayri Cebirtürk, kahveden çıkarken gür sesle bağırdı:

Zemin kötü; adeta patates tarlası! Koşmak, oynamak, izleyenlerin gözünün pasını silecek topları atmak özel yetenek ister... Topu durduracaksın, kafanı kaldıracaksın, arkadaşına aktaracaksın, öyle sahada zor dostum zor... Kısaca tekniği çok iyi olanla olmayanın fark etmediği/etmeyeceği bir ortam...
Tamam, zemin bozuk orayı anladık, gördük de maçın hakemi Mete Kalkavan’ın faul dahi olmayan pozisyonda Abdülkadir’e gösterdiği sarı karta ne demeli? Kurallar değişti de haberimiz yok?
Bu tip sahalarda sonuca gitmenin en kestirme yolu; dün Sosa’nın yaptığı-denediği gibi ayağında topu fazla tutmadan dahası havadan oynayarak ve de duran toplarla gitmektir...
Nitekim Trabzonspor golü de duran toptan, Sosa, Yusuf ve Novak hava yolu işbirliğinden buldu...
Oyunu kendi yarı alanında kabul eden Ankaragücü iyi alan kapattı... Kanatsız oynayan Trabzonspor’un deyim yerindeyse elini kolunu bağladı... Bu bölümde öne de geçebilirdi sarı-lacivertli takım...
Bordo-mavili takım ne zaman kenarlarda oynamaya, topu kanatlara taşımaya başladı, etkili olmaya başladı. Olcay’ın da hakkını teslim edelim; Rodallega’ya öyle bir top attı ki, ellerini kullansa öyle ayarlayamazdı; Rodallega da foto muhabirlerine

Bir önceki maçta skor da, futbol da kötü... Koca Trabzonspor’u yönetenler, bir futbolcunun transferi (taraftarın yüzde doksanı istememesine karşın) yüzünden ikiye bölünmüş, Özkan Sümer, ceketini alıp gitmiş… Gündüz sıcak asfaltta yumurta pişiren cinsten… Karşılaşma gecenin bir yarısı, birkaç saat ilerisi müezzinlerin ezan okumak için minarelere çıkma vakti… Maç bitiminden sonra köye vasıta bulanlar Nobel ödülüne aday gösterilse hakkıdır..! Aracıyla gelip kontak kapatarak sabır testine tabi tutulanlar da ayrı bir konu tabi ki…

Tüm bunlara rağmen Trabzonsporlular takımını yalnız bırakmadı, stada koştular… Tek kelimeyle alkışı hak ettiler, ediyorlar da… Gurbetçilerin de hakkını teslim edelim…

Tribünlerin bu denli olması; bordo-mavili oyuncuların maça deyim yerindeyse fırtına gibi başlamasına sebep oldu… Bir diğer etken; Abdülkadir’in Trabzonspor’a gelene dek oynadığı mevkide oynatılması, takım arkadaşlarını oynatması, hele rakibi eksilterek onları pozisyona sokması, Sosa başta olmak üzere Olcay ve Onazi’nin diğer maçlara oranla oyuna ağırlığını koymaları, hatlar arasındaki mesafeyi daraltmaları, Pereira’nın geriden Yusuf’a destek vermesi ilk otuz dakika Trabzonspor’un gol olup

Dünya Kupası maçları bir ay evvel bitmesine rağmen, özlemişiz futbolu, yorumu, hakemlerin düdük sesini, çimlerin kokusunu, tribünlerin uğultusunu...
Bu arada, futbolun nur topu gibi bir oğlu da dünyaya geldi: “VAR”
Bazen maçlar oynanırken, bazen sonrasında, “Bu VAR ne işe yarar?” diye soracaksınızdır. Öyle ki, bir doktorun bir saatte yaptığı ameliyatı hastanın bir ömür boyu anlatması gibi, taraflı tarafsız herkes, 7/24, çiçeği burnunda “VAR”ı konuşacak.
Bir diğer gerçek; Süper Lig adının Lefter Küçükandonyadis olduğu... Rahmet ve minnetle...
Maça gelince...
Doğrusunu söylemek gerekirse, Da Costa’nın golü attığı dakikaya dek hem Medipol Başakşehirli hem de Trabzonsporlu futbolcular hazırlık maçı oynuyorlarmış gibiydiler… Düşünün, Da Costa geriden geliyor, takip-kontrol eden kimse yok. Elini-kolunu sallaya sallaya kafayı çaktı. Başakşehir’in stoperi o mesafeyi trafikte yapsa mutlaka bir ışığa (kırmızı) takılırdı!
Sürekli dile getirdiğimiz bir gerçek var; bir takımın defansı et-tırnak birlikteliği taşımıyorsa, o takımın futbolun kolektif boyutunu sahaya yansıtması mümkün değildir. O anlamda bordo-mavili takımın defansı (yıllardır) Trabzonsporluları kanser etme sebebidir!