Aksal Yavuz

51 Yaşında ama hala dimdik ayakta…
Hala yıldız gibi parlıyor, hala pırlanta gibi göz kamaştırıyor…
O olmasaydı; futbolun ne tadı ne de tuzu olurdu…
***
51’nci doğum yıldönümünü Haliç/Sütlüce’de kutlamaya başladı o’nu sevenler, o’ndan bir parça olduğunu düşünenler… Onlara “Fatih’in torunları, Kanuni’nin doğduğu şehrin çocukları” da diyorlar…
“ İstanbul’u kim yaktı diye soran olursa?” Trabzonspor’un çocukları yaktı dersiniz” diye de haber saldılar yurdun dört bir yanına!
***

Özellikle gurbette yaşayan Trabzon(spor)lular, doğdukları ilin plaka numaralarını ve tuttukları takımın baş harflerini ya araçlarının plakalarına yazdırırlar ya da telefon numaralarını ona göre alırlar…

Onların bu özel istekleri memleketlerine olan bağlılıklarını, takımlarına olan sevgilerini ifade etmekte belirleyici olsa da, özel numarası olmayanlar için elbet de aksini söyleyemeyiz; zira onların özel numaraları beyinlerinde kazılıdır, yüreklerinde yazılıdır…

O anlamda, özel numara kullananların nereli ve hangi takım taraftarı oldukları kolayca anlaşılır.

Bazıları için de durum; yavrunun anasına, erkeğin yavuklusuna, hastanın sağlına kavuşması gibi bir şeydir…

Onlar için doğdukları yer ve taraftarı oldukları takım çok ama çok özeldir. Doydukları yerde her daim burunlarında tüter köyü, ilçesi, ili, renklerine âşık oldukları takım. Gözleri her gün duvarda asılı takvim yaprağındadır. Kopartılan her yaprakta “Bekle beni yaylalar, bekle beni kemençeli düğünler, bekle Trabzonspor’um…” derler.

Özel rakamlı aracına süren ve milenyum icadı özel numaralı telefonuna kemençe melodisi yükleyen her arandığında köylerdeki düğünlere, yaylalardaki şenliklere gider-gelir gibi olur o an…

Gidip gelinen

Çocuk her derste talim ettiği şarkıyı böğürür gibi söyledikten sonra hocasına:
- Annem bana her sabah çiğ yumurta içiriyor, ondan sesim güzel…
- İç iç çok iyi demekle yetinmiş hocası…
- İçtiğim çiğ yumurtalar sayesinde derslere de gerek kalmayacak galiba, sesim güzelleştikte güzelleşiyor diye; yine böğüre böğüre şarkı söylemeye kalkınca, hocasının tepesi atar:
- Oğlum, demiş; şayet çiğ yumurtada keramet olsaydı, tavukg... de bülbül gibi ötmeye başlardı.
***
Yavru köpek okuldan eve döndüğünde annesine, “ anneciğim bil bakalım bugün bize ne öğrettiler”

Bir gurup davranış psikolojisi uzmanının, futbol taraftarı arasında yaptığı araştırmalara göre:

“ Futbol seyircisini tribünlere çeken ve uzaklaştıran temel unsur, tuttuğu ekiplerin organizmalarında meydana getirdiği hormonal değişikliklerdir. Eğer tutulan ekibi oluşturan futbolcular, isimleri okunduğunda taraftarda güven duygusu oluşturuyorsa, organizmalardaki keyif ve mutluluk hormonu Seratonin seviyesi aynı oranda devam ediyor. Yok, eğer ekibi oluşturan oyuncuların isimleri taraftarda sebebini bilmediği bir güvensizlik, kaygı duygusu yaratıyorsa, o zaman organizmalardaki mutsuzluk hormonu denilen Cortisol seviyesi yükseliyor ve kişi kendisini mutsuz hissediyor…”

( Teknik adamlar için de aynı cümleler geçerlidir…)

***

Bazı antrenörlerin kişilik profilleri, futbolcunun işine büyük bir haz ve istemle sarılmasını, camianın kenetlenmesine katkı sağladığını/sağlayabileceğini bir kenara not düşelim…

***

Adı gündeme gelen iki teknik adam üzerinden konuşacak olursak…

Trabzonspor taraftarının çoğunluğu Fatih Tekke’yi Trabzonspor’un başında görmek istemişti. O anlamda taraftarı heyecanlandıran, mutluluk hormonunu harekete geçiren; keyif veren isimlerden biriydi Tekke.

Türkiye’de takım tutma kimliklerdeki boşlukları dolduruyor… Bazı insanların tuttukları takım üzerinden tanımlanmalarının başarıya bağlı oluşu tehlikenin temelini oluşturur aslında! Hal böyle olunca, siz buna kimlik kanıtlama açlığının cinnete bulaşmış göstergesidir de diyebilirsiniz.
Ancak bazıları vardır ki…
Onlar tuttukları takımları karşılık beklemeden candan, yürekten severler… Sevdikleri takımın şampiyon olması için her şeyini verirler, zira onlar içtendirler, samimidirler, Trabzonsporlu Gökhan Uzun gibi…
Konuyu daha fazla uzatmadan, 2008 Yılında yaşanan bir hikâyeyi sizlerle paylaşmak istedik…
Buyurun hep birlikte okuyalım…
***
Haziran ayında İstanbul’da yaşayan insanların yüzüne çarpan sıcak hava kimsenin hoşuna gitmiyordu ama Trabzonspor’daki gelişmeleri ziyaretine gelenlerden öğrenen 14 yaşındaki Gökhan Uzun’un aldığı duyumlar hoşuna gidiyor, içini tatlı bir hava sarıyordu…

Trabzonsporlular’a, “Karabükspor” denildiğinde, ligin ilk yarısında oynanan maçta o kritik an gelir akıllara... Son dakikada Sosa’nın attığı frikik, topun kale çizgisi üzerinde topaç gibi döndüğü pozisyon... Ki bazı Trabzonsporluların zihninde meşin yuvarlak fıldır fıldır dönmeye devam etmekte!

O karşılaşma da Trabzonspor’un ligde kırılma maçlarından biriydi.

Futbol hava işidir, süreklilik esastır. O havayı/seriyi yakaladın mı gidersin! Dememiz o, Trabzonspor bu yıl o havayı bir türlü yakalayamadı.

“Trabzon’da bir Trabzonspor, bir de oruç tutulur” derler! Heyecan olmayınca tribünler boş kalabiliyor, dün olduğu gibi... İddialı Trabzonspor olsaydı; tutulan Trabzonspor’u izlerken tutulan oruç da iki arada bir derede, deniz ve temiz orman manzaralı statta açılabilirdi!

Rıza Çalımbay’ın veda maçıyla ilgili yazacaklarımıza gelince...

Gelecekle ilgili planlarını devre arası uygulamaya sokmuş, o anlamda bırakın galibiyeti, gole hasret Karabükspor karşısında ve boş tribünler önünde oynanan maça konsantre olmak zor olabilir anladık da, insan sezonun son maçında taraftarına bir galibiyetle veda etmek ister. Üstelik alınacak galibiyetten dolayı Trabzonspor’a gelecek paranın nelere nerelere ilaç

Ligde 5’nci olup Avrupa hayali kuran takımlara, Ziraat Kupası’nı müzesine koyan TM Akhisar, hafta arası mesajı vermiş:
“ Kupa da, Avrupa da benim…”

Hal böyle olunca, doğal olarak stres de olmuyor. En azından izleyenlere yansıyan görüntü bu yönde idi, bilhassa ilk yarı… Bursaspor’un da düşme derdi yok… Tek üzüntüleri-düşünceleri Batalla’nın Bursaspor’a veda edecek olması…
Ve bordo-mavili takım maça öyle bir başladı ki… İlk yarı 3 gol atan, iki de direğe nişan alan bir Trabzonspor.

Pereira’nın, ilk gol öncesi önüne geleni bir sağa, bir sola yatırıp, Bursaspor defansının istirahat etmesini sağlayıp N’Doye’ye paraşütle indirdiği top sayesinde golle tanışan, devamında sahada akan bir Trabzonspor vardı… Üstelik onca sakat ve cezalı oyuncusu bulunurken.. Bu sezon sakatlıklardan çektiği kadar direklerden de çok çektiler hani, hazır konu açılmışken bunu da araya sıkıştıralım gayri.
Orta sahada bir Yusuf’cuk vardı, izleyenlere, biz ‘keman’ diyelim, siz kemençe/ saz/ tulum deyin, adeta resital sundu çocuk… Maçı TV’den izleyen anacığına, anneler gününe özel hediyesi miydi acep, büyüleyen futbolu!

Yusuf bunları yapar da, Fırtına’nın ufacık, ele avuca sığmayan Abdülkadir’i

Dün Trabzon’da ilk yarı “ atamayana atarlar” filmini bir kez daha izledik…

Bordo-mavili takımın defansı evlere şenlik; Trezeguet, kafasını kaldırdı, nefesini tuttu, gez-göz, arpacık ayarını yapıp, meşin yuvarlağı Daigne’nin kafasına yolladı.. İyi de arkadaş bordo-mavili takımın defansı ne yaptı? Ayakta uyumakla meşguldüler..

Trabzonspor’un kalesine ilk gelen top gol olmasa, Trabzonsporlular emin olun sadaka verirler!

Golde hatası olanlardan Novak’ın, Burak Yılmaz ile pas alışverişini nakış gibi işlemeleri ne kadar güzelse, Burak Yılmaz’ın net pozisyonları kaçırması,Trabzonsporlular adına can sıkıcı, Kasımpaşalılar adına “ ucuz kurtulduk” cinsindendi…

Lacivert-Beyazlı oyuncular geniş/boş alanda oynamayı seviyor…

Trabzonsporlu futbolcular gol yollarında karavana atışlar yapmaya devam ederlerken, Kasımpaşalıların boşu olmadı ilk yarı; deyim yerindeyse attığını vurdular..!

Film gibi maç ikinci yarı da devam etti; ileri gidip dön(e)meyen Trabzonsporlu oyuncular, futbolun gereğini yerine getiren; ayağı hızlı ve isabetli oynayıp skora giden Kasımpaşa…

Sahada oynayan bir oyuncuya parantez açmak gerekirse, onun adı Trezeguet olur… Trabzonspor’u tek başına devirdi, attı, attırdı… Hal böyle, skor