Cemal Ersen

Geçen hafta bu sütunlarda Medipol Başakşehir’in şampiyonluk adayları arasında favorim olduğunu yazmıştım.
Vay efendim sen misin fikrini beyan eden?.. Öngörüye bile tahammül edemeyenler varmış meğer! Önemli değil.
Aynı gün Başakşehirspor Kulübü Başkanı Göksel Gümüşdağ aradı, teşekkür etti. Laf lafı açtı, epey sohbet ettik.
Konu Galatasaray ile Fenerbahçe arasında krize yol açan Emre Akbaba transferine geldi. Gümüşdağ futbolun deneyimli yöneticilerinden biri... Yıllardır işin içinde. Kulüpler Birliği Vakfı Başkanlığı döneminde sorunları bizzat yaşayan ve çözüm üretmeye çalışmış bir kişilik.
Geçen yıl devre arasında Emre ve Alanyaspor Kulübü ile anlaştıklarını, yarım sezon kiralık oynadıktan sonra Başakşehir’e imza atma konusunda uzlaştıklarını söyledi.
Gümüşdağ milli oyuncunun 750 bin euro ücreti kabul ettiğini, hemen ardından menajerinin devreye girip rakamı yükselttiğini anlattı. Mali fair play kriterlerine en sadık kulüplerden biri olan Başakşehir’in, etik olmayan bu tavır karşısında transferden vazgeçtiğini ifade etti. Buraya kadar her şey normal.
Anormal olan, aynı oyuncu için 8 ay sonra 4 milyon bonservis, 1 milyon 750 bin euro yıllık maaş ödenmesi.

Doğrusu, kendi taraftarı önünde sezonun ilk galibiyetini almak için her şeyini ortaya koyacak bir Trabzonspor bekliyordum. Evet geçen hafta eksikleri vardı, kırılgan bir görüntü çizdi, geriye düştükten sonra maçı çevirecek enerjisi yoktu ama, dün gece Sivasspor karşısında bu eksiklerini kapatacak bir performans sergilemesi gerekiyordu bordo-mavili takımın.

Teknik direktör Ünal Karaman Başakşehir yenilgisinden sonra “futbolcularım gerekli dersi çıkarmıştır” ifadesini kullanmıştı. Sivasspor maç kadrosu bazı oyunculara mesaj idi bu anlamda. Ibanez ve Kucka’nın yedek kulübesinde başlaması, Mustafa Akbaş’ın kadroda dahi olmaması ilginçti.

Bu arada Kucka’nın yerine savunmanın önünde defansif özelliği olmayan Sosa’ya görev vermesinin de ilk bakışta risk olduğunun altını çizmemiz gerek. Çünkü bu kadar ofansif bir kadro seçimi, savunmadaki sorunlarını çözemeyen bir takım adına tehlike yaratabilirdi. Lakin Abdülkadir, Olcay ve oyunda kaldığı sürede Yusuf’un çift yönlü mücadeleleri bu maç özelinde olumlu işaretlerdi.

Trabzonspor büyük bir coşku, tempo ve özgüvenle başladı maça. Adına yakışır biçimde, yani fırtına gibi. Önce Olcay’ın perdeyi açışı, ardından Rodallega’nın biri penaltıdan iki golü

Geçenlerde Vatan’ın Ankara temsilcisi sevgili Murat Çelik ile gazetenin yemekhanesinde sohbet ediyoruz. Koyu ve iyi Beşiktaşlıdır. Konu transfer filan derken, döviz kurlarındaki artışa geldi.
Adına ister kumpas deyin, ister Türkiye’ye karşı başlatılmış ekonomik savaş, ama yaşamın her alanında ciddi sıkıntılara yol açtığı ortada.
Tabii, başta futbol olmak üzere spor da nasipleniyor sarsılan ekonomiden. Murat, geçen yıl bu dönemler doların 3.5, euronun 4 lira olduğunu söyleyince küçük bir araştırma sonunda vahim tablo ortaya çıktı.
Sadece dört büyük kulüp bazında yabancı futbolculara “yıllık” ödenmesi gereken rakamlardan söz ediyoruz; Fenerbahçe 84, Galatasaray 63, Beşiktaş 38, Trabzonspor 29 milyon euroluk taahhüt vermiş.

İkiye katlandı

Geçen yıl sarı-lacivertli kulübün TL olarak ödemesi gereken para 336 milyon iken, bugün itibarıyla yükümlülüğü 567 milyon liraya yükselmiş. Galatasaray’ın 252 milyondan 431 milyona, Beşiktaş’ın 152 milyondan 256’ya, Trabzonspor ise 116 milyondan 203 milyon liraya çıkmış.
Şimdi nasıl olacak bu iş?.. Kur oynaklığı nedeniyle aynı futbolcuya ödeyeceğiniz ücret neredeyse katlanmış.

Maçı doğru okuyabilmemiz için şu kıyaslamayı yapmamız şart; Başakşehir prensiplerinden taviz vermeyen, kadro istikrarını koruyan, uzun zamandır aynı teknik direktörle çalışmanın avantajına sahip bir takım...
Trabzonspor ise yaşadığı ağır ekonomik kriz sonrası toparlanmaya çalışan, transferde istediği hamleleri yapamayan ve yeni bir teknik adamla mazisini arayan bir ekip...
Sosyal, psikolojik ve fiziksel faktörler tamamen Başakşehir’i favori gösteriyordu. Yedek kulübeleri mi? Biri malikhane, öteki fakirhane!

Şimdi Ünal Karaman’a yüklenmek haksızlık olur. Eldeki kadro bu. Tek yeni hamlesi, stoperde Toure oldu. Gerisi bildiğimiz isimler. Kapasiteleri de belli.
İlk yarıda Emre, Mahmut ve Adebayor gibi etkili isimleri kulübede oturtan Abdullah Avcı, istediği oyunu göremese de, 25. dakikadan sonra Başakşehir inisiyatifi aldı. Sağ kanattan Caiçara ve savunmadan çıkan Costa’nın etkili bindirmeleri karşısında Ibanez çaresiz kaldı. Buna Visca’nın çabukluğu ve enerjisi de katın, Karaman’ın görünen tehlikeye önlem almakta geciktiğini söyleyebiliriz. Sıkıntı maç boyunca devam etti.
Trabzonspor hücum anlamında çok etkisiz kaldı. Nasıl kalmasın ki? Orta alanda tüm yük Onazi’nin üzerinde idi.

FIFA 2 yıl önce hakemlerde üst yaş sınırını kaldırdığında, bu radikal karar devrim olarak nitelendirilmişti. Hemen ardından Kuddusi Müftüoğlu döneminde Merkez Hakem Kurulu da Süper Lig’de “emeklilik yaşını” 47’ye çıkarmıştı.
FIFA’nın aldığı kararın gerekçesi net; hakem fiziksel olarak hazır olduğu sürece mesleğini sürdürebilir. Zaten 45 yaşına kadar edindiği bir tecrübesi var. Bundan yararlanmak ve mümkün olduğu sürece kullanmak son derece mantıklı. “Yo-Yo” FIFA ve UEFA’nın kullandığı en ağır fiziksel test. Bir “tık” altı atletik sınav. İkisi de zor ve FIFA’nın olmazsa olmazları.
Türkiye’de “hakemler fire vermesin” diye son yıllarda sadece atletik test uygulanıyor. Testi geçmek, işi önce kafada bitirmekten geçiyor. Dolayısıyla hakem 50 yaşında da olsa, sahaya çıktığı vakit 90 dakika, hatta daha uzun bir süre sağlıklı olarak oyunun içinde kalabiliyorsa, niçin noktayı koysun?

Hakem yetişmiyor!
Üst sınırın daha önce 45 olarak belirlenmesinin amacı, genç hakemlerin katılımına imkan tanımak ve sirkülasyonu sağlamaktı. Görüyoruz ki sadece ülkemizde değil, tüm dünya yeni hakem yetişmesi konusunda ciddi sıkıntılar yaşanıyor.
İngiltere’de Premier lig kadrosuna 36 yaşındaki Simon

Yaptığı hizmetler veya yapamadıkları, Fenerbahçe camiasının takdirindedir. Onlar zaten son genel kurulda tercihlerini belli ettiler. Ancak şu bir gerçek ki; Aziz Yıldırım 20 yıl boyunca futbol atmosferini geren, kutuplaştıran, gereksiz tartışmalara sürükleyen bir politika izledi. Kişiliği, yöntemi veya tarzı bu olabilir. Lakin insanlar yoruldu, sıkıldı, bıktı.
Ali Koç’un görevi devralmasından sonra sadece Fenerbahçe’de değil, Türk futbolunda barış rüzgarları esmesi alışık olmadığımız bir durum gibi görünse de, diğer kulüp başkanlarının da eski alışkanlıklarını terk etmesi umut verici bir gelişme. Koç, iş insanı kimliği, eğitimi ve köklü aile geleneği ile fark yaratıyor.
Diğer yanda Fikret Orman. Kulüpler Birliği Vakfı başkanlığı mutlaka belli sorumluluklar gerektiriyor. Fakat Beşiktaş’ın patronu olarak son dönemlerde verdiği mesajlar altı çizilecek cinsten. Futbolda gözlemlediğimiz pozitif ortama büyük katkı sağlıyor. Ezeli rakiplerine saha dışında gösterdiği saygı ise takdire değer.
Ahmet Ağaoğlu, Trabzonspor Kulübü kadar Türk futbolu için de büyük şans. Eylemleri ve söylemleri barışçıl. 3 Temmuz sürecinden sonra adeta “düşman kardeşler” olarak nitelendirilen Fenerbahçe ve

Almanya “ırkçılık” konusunda sabıkası tescilli bir ülke. Çıban başı gibi çıkıyor her dönem karşımıza.
Faturayı Almanya’da yaşayan on milyonların tümüne çıkarmak haksızlık olur elbette. Tarihinde kara bir leke gibi duran o utanç verici döneme şiddetle karşı çıkanların çoğunlukta olduğunu biliyoruz.
Şu aralar gündem Mesut Özil’in uğradığı saldırılar. Peki nereden çıktı bu tartışma?
Öncelikle şunun altını çizelim. Recep Tayyip Erdoğan, Türkiye Cumhuriyeti’nin seçilmiş “Cumhurbaşkanı’dır...”
Beğenirsiniz, beğenmezsiniz. Görüşleri size uyar, uymaz. Takdir edebilir, eleştirebilirsiniz. Bunlar özgürlükçü yaşamın vazgeçilmezleridir.
Gelelim Mesut’a.. Pasaportunda Alman damgası bulunsa da, kendisi Türk uyruklu gurbetçi bir ailenin evladıdır.
Dolayısıyla Mesut’un Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı ziyaret etmesi, fotoğraf çektirmesi en doğal hakkıdır ve farklı yerlere çekmek ahmaklıktır.

Zladko Dalic. Futbolculuk ve teknik direktörlük kariyeri parlak olmasa da, dünya onu Hırvatistan milli takımı başında yaptığı işlerle tanıdı.
Modric, Rakitic, Mandzukic, Perisic gibi yıldızların egolarını dizginleyip, dünya kupasında takım ruhunu sahaya yansıtan en iyi ekiplerden biriydi Hırvatistan.
Bakmayın Fransa yenilgisine. Grup maçlarından itibaren benim favorim idi Dalic’in öğrencileri. Yanılmadım, tarihinin en önemli başarısını elde ettiler.
Dalic idealist, tırnakları ile kazıyarak yükselmiş, sözünü esirgemeyen bir savaşçı.
Kafası sadece futbola çalışmıyor. Ülkesinde yaşanan sorunlara, adaletsizliğe, haksızlığa isyan eden gerçek bir emekçi.
Dünya kupasından sonra siyasetçileri hedef alan ve ağır eleştiriler içeren mektubu dikkat çekici idi. Medyamızın büyük bölümü görmezden gelse de, çok önemli mesajlar içeren o satırlar okumaya, ders çıkarmaya değerdi.
Hele milli takım formasıyla prim pazarlığı yapan, şaşalı yaşamları dışında ülke gerçeklerinden bihaber, sırtını siyasete dayayıp babası yaşındaki insanlara kabadayılık taslayanlara, dikte edilmesi gerekir Dalic’in yazdıkları.

Ey siyasiler!