Uzay Gökerman

Fenerbahçe’de Aykut Kocaman dönemi kapandı; yeni teknik direktör adayı Philip Cocu ile büyük bir olaslılıkla anlaşıldı.

Peki Fenerbahçe’nin gerçekte ihtiyaç duyduğu, fark yaratacak eksiği sadece teknik ekibi, futbol takımında hangi oyuncularının yer aldığı mıdır?

Kamuoyunda sarsılmaz bir desteğe sahip güçlü bir Başkanı var, üstelik ortada yaşanmış 20 yıllık iyi kötü bir tecrübe birikimi duruyor.

Tecrübe de ne yapılması gerektiği, en çok neye ihtiyaç duyulduğunu gösteren yola kılavuzluk ediyor.

Dün akşam Lig Radyo’daki programda Dünya Kupası üzerine konuşuluyordu. Şöyle bir soru geldi önce; “turnuvada Türkiye’yi aradınız mı, yani keşke şu takımın yerine Milli Takımız olsaydı dediğiniz oldu?”

Sorunun cevabı ortak karar şeklinde “hayır” oldu. Hatta bir adım ötesine gidildi; “turnuvada Suudi Arabistan dahil her takımın bir oyun karakteri, düzeni, sistemi var ve ona sonuna kadar bağlı kalıyor. Ancak Türkiye’nin böyle belirgin bir özelliği yok.”

Haklıydılar…
2008 Avrupa Şampiyonası’nda bir çok maçta geri dönerken, “biz bitti demeden bitmez” diyerek turları geçerken bununla da övünüyorduk, hatırlıyor musunuz?

Görkemli bir demokrasi şöleninde geçen kongre sonrasın Fenerbahçe yeni Başkanı’nı seçmekle kalmadı, bir anlamda başka bakış açısı ile zihniyet değişimine de karar verdi.

Seçim sürecinde Aziz Yıldırım “3 Temmuz mücadelesi ve hesaplaşması” fikrinden yola çıkarak üyelerden oy istedi ve “bir daha aday olmayacağını” ifade etti.

3 Temmuz’u o kadar çok konuştuk ki bunun ne olduğu ve anlam ifade ettiğini tekrar etmemize gerek yoktur sanırım.

Sandıktan Aziz Yıldırım çıkmış olsaydı; Fenerbahçe’nin önümüzdeki üç yılı bu programın etrafında şekillenecekti. Çünkü Kulüp üyeleri bu yönde talep göstermişti. Büyük bir ihtimalle bu yazının kurgusu da tam ters kurgulanacaktı.

Ancak kongre başka bir şey söyledi.

Her ne kadar “kırmızı çizgimiz” denilse de Fenerbahçe artık 3 Temmuz’dan uzaklaşmak, başka hedefler, amaçlar istiyordu.

Demokraside en güçlü araç sandıktır ve sandığın verdiği karar ile “mesaj” her türlü iradenin üstündedir.

Sandık bazen karar verir, seyrek de olsa karar ile birlikte mesajını da iletir.

Evet bu başlığı doğru okumak gerekiyor.

Kupa kaybedildi ancak final oynandı.

Ligde de çok önemli bir yere gelindi; belki kimsenin beklemediği bir şekilde son maça kalındı.

Fenerbahçe ile Galatasaray’ın puan eşitliğinde; Fenerbahçe, Galatasaray’ı geçiyor.

Başakşehir, Fenerbahçe ve Galatasaray’ın puan eşitliğinde sıralama yazdığımız şekilde oluyor.

Artık gerçekleşmesi mümkün değil ancak Başakşehir, Fenerbahçe, Beşiktaş ve Galatasaray’ın puan eşitliğinde de sıramalama bu şekilde gerçekleşiyor.

Fenerbahçe ve Başakşehir arasında da avantaj Fenerbahçe’den yana.

34 haftadır oynadığı futbolu beğenilmeyen, kadrosu eleştirilen ve her maç için bambaşka eleştiri malzemesi ile yerin dibine sokulan Fenerbahçe, hemen tüm istatistiklerde rakiplerini geride bırakarak şampiyonluk umudunu son haftaya taşıyarak bir anlamda final oynuyor.

Sezonun en kötü finallerinden birini oynadı Fenerbahçe. Bu karşılaşmanın kaybedilmesinin bir kaç sebebi var, onlardan biri dirençsizlikse daha kötüsü inançsızlık, kendine güven duygusunu kaybetmekdir.

Hiç kuşkusuz Fenerbahçe forması giyen futbolcu grubunun elinden daha fazlasının gelmesi beklenir.

En azından rakip ne yapıyor, bakmak gerekir.

Aykut Kocaman’ın Alper ve Soldado tercihlerinin, geride kalan Bursaspor maçı pratiğine bakarak hatalı olduğunu söyleyebiliriz.

Fernandao girdikten sonra tüm ortaların kafasıyla buluşmasına karşın ilk yarı bunların hiçbirinin Soldado’ya ulaşamaması kadro ve taktik kurgusu bakımından sorun yarattı.

Alper, Bursaspor maçı sonrası da konuştuk, maalesef kendisine verilmiş hiçbir şansı değerlendiremedi. Aykut Hoca ona gereğinden fazla opsiyon tanıdı.

Tüm bunlar bir yana esas sorun Fenerbahçe’nin savunma kurgusunun Akhisarlı oyunculara temassız ve müdahalesiz oynayışıydı.

Kalesindeki her üç golün de tek sebebi buydu.

Karşılaşmanın ilk yarısının ortaları; bir iki geri pas, yanlış tercih, isabetsiz şut denemeleri sırasında tribünlerden yükselen memnuniyetsizlik tepkilerini duyduk. Bu tepki oyunun bu bölümünün sonlarına doğru neredeyse ıslık, yuhalamaya dönüştü.

Sanırsınız ki Fenerbahçe tüm sezonu harcamış, lig yarışından kopmuş, artık Ligi tamamlamak için hedefsiz maçlar oynuyor.

Oysa maç sonucu itibarıyla ikinci sıraya yükselmiş, kalan iki haftaya rağmen şampiyonluk yarışının içinde olan, Kupa’da 4 gün sonra final oynayacak Fenerbahçe’nin çok daha güçlü bir taraftar desteğini hak ettiğini söylemek gerekiyor.

Maalesef şu görüntüye baktığımızda Kadıköy’ün Fenerbahçe için deplasmana dönüştüğü gerçeğini yaşıyoruz. Buradan sinerji yaratmak ne kadar mümkündür, düşünmek gerekiyor.

Türkiye’deki yerleşik futbol anlayışı özellikle maçın son yarım saatindeki gibi oynanmasını bekliyor.

Top bir o kalede bir diğerinde, hızlı, karambole dönük oynanacak, kim daha fazla hata yaparsa kaybedecek, diğeri de bu hatadan yararlanarak kazanacak.

Öyle olduğu için mi teknik becerisi yüksek futbol takımlarımız, Milli Takımımız kendilerinden çok daha zayıf takımlar karşısından bu kadar başarısız oluyorlar,

Çok büyük anlamlar içeren; manevi ve ilahi adaletin tecellisi bakımından belki de sezonun en değerli maçlarından biriydi Kasımpaşa-Fenerbahçe karşılaşması.

Bir hava topu mücadelesi sırasında rakibi ile kafa kafaya çarpışan Martin Skrtel’in kafası yarıldı ve ilk yarı sonuçlanana kadar iki defa formasını değiştirmek zorunda kaldı.

Martin Skrtel’e beş adet dikiş atıldı. Dikişlerin atılma anı ve görüntüsünü hepimiz yakından izleyebildik ve bu tür durumlarda normal bir insanın bedeninin nasıl tepki vereceğini de “hatırlamış” olduk.

Martin Skrtel, neredeyse on gündür, özellikle medyada bir grup yorumcu, gazeteci, radyocu, televizyoncu tarafından, olayı olduğundan farklı, olmayanı olmuş gibi göstermek ve kamuoyunu yanlış yönlendirmek adına manipülasyon yapanların yüzlerine çarptı kafasından süzülen teriyle karışık kanını.

Evet, on gündür bize gösterilemeyeni gösterdi Skrtel.

Daha değerlisi topunu oynamaya devam etti. O yarılmış kafa ile toplara vurmaktan çekinmedi.

Demek ki buradan ne sonuç çıkıyor;

Federasyonun maça kaldığı yerden devam kararı sonrasında Beşiktaş Kulübü önce Divan Kurulunu topladı, peşinden de 26 Nisan akşam saatlerinde maça çıkmayacağını açıkladı.

Açıklamadan bir paragrafı buraya almak istiyorum.

“115 yıldır hep sahada olduk, hep sahada kazandık, berabere kaldık ya da kaybettik. Masada kaybeden olmayı kabul etmemek için 3 Mayıs 2018 Perşembe günü sahada olmayacağız.”

Bu paragraf önemli çünkü bir vurgu yapıyor. Vurgunun ne olduğu Hürriyet Gazetesi muhabirlerinden Kenan Başaran’ın attığı tweette karşılığını buluyor.

“Vesayet” altı çizilmesi gereken çok önemli bir kelime olarak dikkat çekiyor.

Yani ne demek isteniyor?

“Aslında bu karar TFF’den Beşiktaş lehine 3-0 hükmen galibiyet olarak tescil etmişti. Ancak daha güçlü bir irade devreye girdi ve kararı bozdu.”