Melih Aşık

Bir yakınımızı yolcu etmek için İstanbul Havalimanı’na uzandık...
Yakınımız Amerika’ya gidiyordu. Oradaki dostlarına ufak tefek hediyelik eşya almak istedi.

İstanbul hatırası sayılabilecek anahtarlık gibi şeyler mesela...

İnanır mısınız... Eli yüzü düzgün
anı eşyası bulamadık...

Üzerinde İstanbul simgelerini taşıyan bir anahtarlık bile yoktu...

Var olan şeyler ise kalitesiz ve ilkeldi.

Belli ki sanatçılarımız, tasarımcılarımız, turistik eşya üreticilerimiz bu alanda örgütlenmemiş...

Son haber Gölcük’ten... Kocaeli’nin Gölcük ilçesinde bir laf atma olayı üzerine Suriyeli sığınmacılar ile mahalleli arasında çıkan kavga sonucu ortalık savaş alanına dönüyor. Polis kavgayı zor ayırıyor, 31 Suriyeli genç bölgeden tahliye ediliyor.

Yurdun muhtelif yörelerinden hemen her gün benzer olay haberleri geliyor. Ortam gergin. Sığınmacılar sorunu ülkenin geleceği açısından büyük tehlike işareti veriyor.

Nasıl olsa bir gün dönecekler beklentisi boşunadır. Geçmişte dünya çapında yaşanan deneyler gösteriyor ki... Sığınmacıların en az yarısı bu ülkede kalacak.

Öfke yaparak, tepki duyarak, söylenerek bu gerçeği değiştiremeyiz. Geri dönüş yolunu açmamız ancak Suriye yönetimiyle anlaşarak iş birliği yapmamıza bağlıdır. Kalacak olanların ise toplumla mümkün olduğunca barışması, bütünleşmesi gerekiyor.600 bin dolayında çocuğa okul sağlayabildik. 400 bin dolayında çocuk ise okul dışında kaldı. Geleceğe ilişkin en tehlikeli rakam budur. Savaşta yakınlarını kaybeden, bin bir darbe yiyen bu çocuklara çeteleşme dışında bir gelecek hazırlamalıyız.

Kızmak, köpürmek, polisiye önlemlerle ortamı bastırmak çözüm değil... Sığınmacıların topluma entegrasyonu için politikalar izlenmeli. En önemlisi...

Ölüm olağan bir son... Böyle olmasa hayatın da anlamı olmazdı. Cesaretle, metanetle, sabırla karşılamalıyız o yüzden. Birlikte yaşanan çocukluk yılları, acı tatlı hatıralar, ortak sevgiler, ortak hüzünler... Ölüm haberiyle birlikte zihnimize yığılıyor. Sevgili kardeşimle kimi zaman uzak, kimi zaman yakın 70 küsur yılı paylaştık. Onun zor günlerin üstesinden nasıl geldiğine, zor şartların içinden nasıl yükselip başarılar kazandığına tanıklık ettim. Günün birinde Fenerbahçe Başkanı bile oldu. 40 yaşında kulübün en genç başkanı olarak ülkenin zor görevlerinden birini üstlendi; orada da iyi bir isim bıraktı. İnsanlara sevecen yaklaşır, kendini anında sevdirirdi. Pratik zekâsı ve çabuk karar verme yeteneği dikkati çekerdi.

Ani bir kalp krizi sonucu, erken denebilecek bir çağda, 72 yaşında aramızdan ayrıldı. Çocuklu-ğumuzda Çamlıca’nın kırlarında birlikte koşar oynarken yaşamın ucunda ölümün insanları beklediğini elbet hiç düşünmezdik. Şimdi onu da düşünmenin vakti artık.

Acı çekmeden aramızdan ayrıldığı için şanslı olduğunu düşünüyorum yine de... Yakın gelecekte, yaşamadığımız için üzüleceğimiz günler de pek görünmüyor. Ne diyor bir filozof:

“Ölüm iyiliklerden değil kötülüklerden

27 Mayıs deyince akla neler gelir? Demokrat Parti gelir, Menderes gelir, idamlar gelir, Kurucu Meclis’çe yapılan çağdaş Anayasa gelir... Tabii akla üniversite gençliği de gelir. Onur Öymen’in “Zor Rota” kitabından iki anı...

Adnan Menderes iktidarına direnen Mülkiye gençliği, 27 Mayıs sonrasında yeri geldiğinde Milli Birlik Komitesi’ne karşı da tepkisini gösteriyor. Örneğin bir MBK üyesinin Mülkiye hocalarından Sadun Aren aleyhindeki sözleri üzerine yaklaşık 300 öğrenci karlı bir günde okuldan Yeni Meclis’e kadar yürüyüş yapıyor. MBK yönetimi yürüyüşe engel olmadığı gibi bina önünde slogan atan öğrencilerden birkaçını temsilci olarak kabul ediyor, çay ikram ediyor, şikâyetlerini dinliyor. Öfkeli öğrenciler ikram edilen çayı da reddediyor.

O sıralarda MBK üyeleri zaman zaman Mülkiye’ye gelip konferans veriyor. Bir defasında Alparslan Türkeş gelmiş, güncel sorunlara değinen bir konuşma yapmış. O günlerde gazeteler “Binbaşının üzerindeki bütün subaylara otomobil verilecek” şeklinde haberler veriyor. Bir öğrenci Türkeş’e bu haberin doğruluğunu soruyor. Türkeş, böyle bir uygulamanın ülkede otomobil sanayiini geliştireceğini söylüyor. Bir başka öğrenci ayağa kalkıp soruyor: “Denizcilik

Tunceli Belediye Başkanı Fatih Maçoğlu’nu daha önceki Ovacık belediye başkanlığı sırasında herkes çok sevdi. Üretimin önemini vurguluyor, ürünleri satıp paralarını öğrencilere burs olarak veriyordu. Halkçı, çevreci ve üretici icraatı halkın gönlünü kazandı, diğer belediye başkanlarına örnek gösterildi.

Sanılıyordu ki Tunceli Belediye Başkanı olunca da işe böylesine halkçı hizmetlerle başlayacak, bütün ülkeye model olacak...

O tuttu, ilin bütün sorunları çözümlenmiş gibi işe Tunceli adını Dersim’e dönüştürmekle başladı. Halk, Dersim adını istiyormuş! Geçiniz. O ilin adı 1935 yılında Tunceli oldu. 2005 yılına kadar kimse rahatsız değildi. O yıl dünya çapında bir kampanya başlatıldı. Ermeni soykırımı iddiasına destek olarak Pontus, Süryani Dersim olaylarından yeni soykırımlar imal edildi. Bu seferberlik giderek güçleniyor. Yunanistan Pontus suçlamasını yoğunlaştırdı. Dersim de bu cümleden köpürtülüyor.

Bir kez daha anımsatalım...

1954 seçiminde DP tüm ülkenin oylarını silip süpürürken Tunceli halkı İsmet İnönü liderliğindeki CHP’yi birinci parti yaptı. 57 ve 65 seçimlerinde de oylar CHP’ye aktı. Tunceli CHP’ye şükran ifade etti.

Bir gazeteci dostumuzun Maçoğlu’na sorduğu şu soruyla

Geçen hafta Çin’de önemli bir konferans ve toplantılar dizisi vardı; Asya Uygarlıkları Diyaloğu adlı bu toplantılara özellikle Asya ülkelerinden cumhurbaşkanları, bakanlar, başbakanlar katıldı. Çin Radyosu’nun internet sitesinde dolaşırken gözümüze ilginç bir fotoğraf çarptı. Yunanistan Cumhurbaşkanı Prokopis Pavlopulos da toplantıya katılmış, Çin Devlet Başkanı Xi Jinping ile görüşmeler yapmıştı. Peki, Türkiye’den kim davet edilmişti? Hiç kimse... Eski Kültür Bakanı Ertuğrul Günay, Çin’le geçmişteki kültürel dostluğu nedeniyle davet almış, bir hafta Pekin’de toplantı ve etkinlikleri izlemişti. Kendisiyle konuştuk. Özellikle Uygur Türkleriyle ilgili sorunlar yüzünden Çin ile Türkiye arasındaki ilişkilerin soğuduğunu gözlemişti. Orada bizden resmi bir davetliye rastlamamıştı.

Ne oluyor iki ülke arasında?

Türkiye, Uygur Türklerine kötü davrandığı için sık sık Çin’i suçluyor.

Çin ise ABD’nin önlerini kesmek amacıyla CIA eliyle dünyaya sık sık yalan haber ve fotoğraflar yaydığını, Türkiye gibi ülkelerin de bu kampanyaya alet olduğunu iddia ediyor. Son olarak Uygur sanatçı Abdürehim Heyit’in ‘işkenceyle öldürüldüğü’ iddiaları bizim resmi devlet sitelerinde yer aldı. Çin Heyit’in canlı

Kendisini “Düşünceye Özgürlük Girişimi” olarak tanıtan bir grubun 18 Mayıs 2019 günü Sağlık Emekçileri Sendikası’nın konferans salonunda “Pontus Rum/Helen Soykırımının 100. Yılı” iddiasıyla bir etkinlik düzenleme kararı aldığını geçtiğimiz hafta köşemizde dile getirmiştik. Türkiye’yi dünya kamuoyuna soykırımcı ülke olarak göstermeyi amaçlayan bu etkinlik girişimi, Barolar Birliği’nin devleti uyandırması sonucu Ankara Valiliği’nin kararıyla yasaklandı.

Başta Yunanistan olmak üzere birtakım iç ve dış çevreler Ermeni soykırım iddiası yetmezmiş gibi buna Pontus, Dersim, Süryani soykırım iddiaları eklemek için gayret gösterirken biz bu konuda ne yapıyoruz? Daha doğrusu neler yapmıyoruz... Eski CHP milletvekili Ahmet Ersin anlatıyor:

“Yunanistan’da Pontus anıtlarının açılması ve dünya çapında peş peşe Pontus derneklerinin kurulması üzerine 2006 yılında Dışişleri Bakanı Abdullah Gül’e bu konuda Türkiye’nin haklarını ve görüşlerin savunmak için neler yapıldığını sormuştum. Cevap gelmedi. Gördüğüm kadarıyla bir etkinlik yapılmadı.”

***

Şu sırada İstanbul’da kimi kitapçılarda “PONTOS Soykırımı” diye bir kitap rahatça satılıyor. Bu kitapta verilen haritada Kastamonu, Sinop, Amasya, Samsun,

Bir tarihte Kanadalı bir hamımla sohbet ediyorduk... Bize biraz Kanada’yı anlattı, yaşadığı şehri övdü ve dedi ki:

- Bize bu güzel ülkeyi armağan eden atalarımıza teşekkür ediyorum...

Dünyada hemen her ulus kendini var eden atalarına şükran duyar.

Hele de onlar en zor işleri başarmış, en çetin savaşları kazanmış, hayatlarını yepyeni bir ulus yaratmaya adamışlarsa.

Bakınız ünlü tarihçi Arnold Toynbee, 1954 yılında Newyork Herald Tribune’a yazdığı “Türkiye’nin otuz yılı” başlıklı makalede 1919 - 1928 yılları arasındaki dönem için ne diyor: “Bu on yıl içinde Türkiye, bizim Rönesans’ın, Reform’un, Bilimsel Devrimin, Sınai Devrim’ in ve Fransız Devrimi’nin topuna eşit döngülerin hepsini birden aynı zamanda başarmıştı. Buna rahatça üç yüz yıl ayıracak yerde hepsini on yılda tamamladı. Bunları yalnızca düşünmek bile herhangi bir Batılının başını döndürüp gözünü karartmaya yeter”

Bugün saygı ve özlemle andığımız Mustafa Kemal Atatürk’ün önderliğinde Türkiye az zamanda çok işler başardı.

Çağdaş demokrat dünyanın eşit ve onurlu bir üyesi oldu.

Bu mirası taşımak ve yükseltmek bugünkü nesillere düşen büyük bir görev... Bilincinde olalım, farkına varalım...