Cemal Ersen

Trabzonspor transferin iddialı kulüplerinden biri. Aynı zamanda sezonun şampiyonluk adaylarından elbette.
Belli ki teknik direktör Abdullah Avcı dersini çok önceden çalışmaya başlamış. Onun istekleri ve belirlediği isimler önemli.
Şu ana kadar üç transfer netleşti. Marak Hamsik, Buruno Peres ve Gervinho imzaları attı. Bir forvet ve sol kanat oyuncusu daha istiyor Abdullah hoca.
Uğurcan’ın gitmesine kesin gözüyle bakıldığı için kale için de takviye düşünülüyor. Bence eldekiler yeterli. Erce, Arda ve Kağan hazır kıta bekliyorlar.
Sahi, Uğurcan nasıl geldi bu noktaya? En zor dönemde eldivenini giydi ve şimdi en az 20 milyon euro kazandırarak gidecek. O halde görev sırası bekleyenlere de şans tanıyın. Emin olun utandırmayacaklardır Trabzonspor’u.
Transferde bir deyim vardır; “nokta atışı” diye. Ahmet Ağaoğlu sütten ağzı yanıp yoğurdu üfleyerek yiyen bir yönetici. İki sezondur asgari yanılma payı ile transfer yapıyor. Boşa para harcamak bir yana, kulübe değer katacak oyuncuların peşinde.
Lakin üç transfere bakıyorum; son durakları

Hakemler ve Merkez Hakem Kurulu, kötü denemeyecek bir sezonu geride bıraktı.
Elbette konuşulacak, tartışılacak, bazı kulüplerin yaptığı gibi eleştirilecek yanları vardı.
Sonra sıra klasik haberlere geldi; “Hangi hakem kaç lira kazandı?” Rakamlar, kamuoyunun ilgisini çeker, polemiği teşvik eder.
Oysa futbolun paydaşları arasında, devede kulak kalır hakemin geliri. Bir kulübe bir puan karşılığı ödenen paranın yarısı bile değildir sezonluk kazançları.
“Para insanı bozar” diye bir laf vardır. Yanlış; parayla birlikte “şöhretin” ve “gücün” bozduğu insanlar vardır.
Futbolcusu, teknik direktörü, hatta hakemi de dahildir bu kategoriye.
Cepler dolmaya başlayınca önce arabalar değişir, evler değişir, giyim tarzı, gittiği restoranlar, ilişkileri değişir.

Futbol devasa bir sektör ise, payını almayı bileceksin.
Kazanmak için illa şampiyon olup cebini doldurmayı düşünmeyeceksin. Zaten şansın yirmide bir.
Portekiz’de Porto, Türkiye’de Trabzonspor gibi takımlar var.
Denizde doğal gaz ya da petrol aramanıza gerek yok.
Maden elinizin altında. Trabzon kenti havasından, suyundan, denizinden, yaylasından, hamsisinden veya pidesinden mi bilemem, adeta futbolcu fabrikası.
Alt yapılar bordo-mavili formayı giyme özlemiyle yanıp tutuşan yeteneklerle dolu. U-14’ünden U-19’una harikalar yaratıyor hepsi.
Trabzonspor her daim şampiyonluk adayıdır. Kurallarına göre oynamak ve rekabetin gereklerini yerine getirmek zorundadır.

Alt liglerdeki play-off mücadelesi dışında sezon kazasız belasız bitti.
Kaza- bela olsa, fatura kime çıkacaktı? Önce Merkez Hakem Kurulu, sonra hakemler ve elbette Futbol Federasyonu’na...
Şampiyonluğu kaçıranlardan ve küme düşenlerden yüksek tonda bir eleştiri gelmiyorsa, tek sebebi hakemlerin daha az tartışılır olması ve fahiş hatalardan uzak kalmasıdır.
Gerçekçi olalım; bugün Serdar Tatlı başkanlığındaki MHK, “acaba istifamız istenir mi?” kaygısı taşımıyorsa, sezon başındaki “gençlik aşısı” projesinden vazgeçip, son 15 haftada hem ligi hem kurulu kurtaran deneyimli hakemlere borçludur.
Kulakları çınlasın Aziz Yıldırım’ın “kaşar olmakla” suçladığı hakemler, şaibesiz bir ligin tamamlanmasında en önemli rolü üstlenmiştir. İyi hakem kolay yetişmiyor, kimsenin de onları kendi egolarına alet edip, itibarsızlaştırma hakkı yok.
Evet; genç ve yetenekli hakemler bulunmalı, zaman içinde futbola kazandırılmalı. Bu önemli bir hizmet. Lakin Tatlı MHK’sinin sezon başında Cüneyt Çakır, Fırat Aydınus, Halis

Uzun yıllardır Süper Lig’de böyle bir heyecan ve final yaşanmamıştı. Şampiyonluk ve düşecek son takım için dört maç, dört bilinmeyenli bir denklem.
İşin Trabzon ayağına gelince. İki hafta önce ununu elemiş, eleğini asmış bir takımın oyuncularını motive etmek kolay değildir. Hele rakibiniz kümede kalmak için mutlaka kazanmak zorunda ise. İşin içine psikolojik faktörler girer, duygusallık girer, koca bir sezonun bıkkınlığı girer.
Trabzonspor açısından kolay gibi görünen, lakin Gençlerbirliği cephesinden bir yaşam savaşı olarak görünen doksan dakika, her sonuca açıktı. Kiminin ayağını, kiminin yüreği titretecek cinsten bir karşılaşma oldu.
35 yılı aşkın bu ligi takip ederim. Böylesine kritik düzeyde sayısız maç izledim, sonu hüsranla biten hikayelere tanıklık ettim. Dün akşam da bir müsabaka yazmanın ötesinde, merak edilen Başkent’in Süper Lig’de temsilcisiz kalıp kalmayacağı idi.
Gençlerbirliği’nin kazanması yetmiyordu elbette. Daha önemlisi Fenerbahçe deplasmanda Kayserispor’u devre

Şampiyonun adı ve küme düşecek son takım, bugün oynanacak maçlarla belirlenecek.
Dışarıdan bir göz, süper ligimizin ne kadar kaliteli ve heyecan verici olduğunu düşünebilir.
İşin aslı, istikrarsız ve sıkıntılarla dolu bir sezon geçirdiğimiz ile ilgili.
Teknik direktöründen, futbolcusuna, hakeminden federasyonuna, pandemisinden ekonomisine pek çok faktöre bağlanabilir bu acayip maratonun hikayesi.
Kahraman yaratmak da çok kolay, infaz etmek de!
Gerçekçi bir değerlendirme yapalım; Beşiktaş şampiyon olursa, camianının evladı Sergen Yalçın’ın futbol bilgisi, inatçı kişiliği ve kısıtlı imkanlarla zoru nasıl başardığı konuşulacak.
Galatasaray ipi göğüslerse “imparator” Fatih Terim’in karizması, bilgeliği ve yılların deneyimi ön plana çıkarılacak.

Koca bir sezonun özeti. Zirve için heyecanın tavan yaptığı haftada, Trabzonspor “işini” yaparak geçen yıl es geçmek zorunda kaldığı Avrupa biletini cebine koydu. Ligi bitireceği yer yeterli mi? Çok kötü başladığı maratonu 4. sırada tamamlamak elbette küçümsenemez. Lakin, Eddie Newton’lu günlere kahrediyor bordo-mavili camia. Buna son çeyrekte yitirilen garip puanlar da eklenince, hikaye farklı yazılabilirdi diyebilirim.
İşin prestij tarafına gelince. Eksiğiniz ne olursa olsun, kafanız rahat ise ve sahaya bir hafta dinlenmiş olarak çıkıyorsanız fark yaratmanız gerekiyor. Henüz maçın başında Nwakaeme’nin golü ile öne geçen Trabzonspor, kalan dakikaları antrenman tadında oynamalıydı. Lakin işini ciddiye alacaksın. Özellikle takım savunması konusunda taviz vermek, sıkıntıya yol açabiliyor.
Trabzonpor’un bu sezon çözüm bulamadığı rahatsızlık, öne geçmesine karşın skoru tutmakta zorlanması. İkinci yarıyla birlikte Abdülkadir Ömür ile iki farkı bulmasına karşın aynı sıkıntı gündeme geldi. Son

Futbolda başarılı teknik direktörlüğün en önemli kriterlerinden ikisini, deneyim ve kariyer olarak biliriz.
Bu yargı, yerini farklı değerlere bırakmaya başladı artık. Tıpkı bizdeki “akıl yaşta değil, baştadır” öğretisi gibi.
Tablo, mesleğe yıllarını adamış teknik direktörleri kıskançlık krizine soksa bile; futbolu bilen, kendini geliştiren, zekasını kullanan, bilimsel çalışan ve geleceğe dair planlarını doğru yapanların yolu açık.
Karşımızda çarpıcı bir örnek var. Dünya’nın en önemli kulüplerinden biri olan Bayern Münih, yeni sezondan itibaren takımını Julian Nagelsmann’a emanet edecek. Not edin; bu adı gelecekte sık sık işiteceğiz.
Kimdir Nagelsmann? 34 yaşında pırıl pırıl bir futbol insanı. Henüz 21’inde altyapılarda çalışmaya başlamış, çeşitli kategorilerde hocalık yapmış, başarıya ulaşmış, hep daha iyisini amaçlamış, bu zaman sürecinde kendini kanıtlamış ve hızla yükselmiş bir teknik direktör. Sanki bu iş için doğmuş.
2016 yılında Hoffenheim’in başına geçtiğinde Bundesliga’nın en genç