Cemal Ersen

Trabzonspor 2021-22 sezonunda yıllar süren hasrete son verdiğinde, kentte müthiş bir coşku yaşanmıştı.
“Şampiyonluk sonuç değil, başlangıçtır” sözü camiayı gelecek adına umutlandırmıştı.
Taraftar 70 ve 80’li yıllarda fırtına gibi esen takımı özlüyordu.
Lakin son üç sezonda sonuç; koca bir hiç.
Ligde yaşanan hayal kırıklığı, Avrupa’dan uzak kalmak, ekonomik anlamda hatırı sayılır gelirlerden mahrum olmak Ertuğrul Doğan yönetimini de panikletti.
Camianın yükselen beklentisine yanıt vermek için geçici çözümler üretmek ve günü kurtarmaya yönelik hamleler, uzun vadeli bir stratejiyi olanaksız kıldı.
Yüksek maliyetli transferler karşılık bulmadı. Astronomik futbolcu ücretleri mali disiplini bozdu.

Üzerinden bir yıla yakın süre geçti. 18 Temmuz’da Türkiye Futbol Federasyonu seçimli mali genel kurulu yapıldı Ankara’da.
Dönemin TFF başkanı Mehmet Büyükekşi tekrar aday oldu. Rakip olarak İbrahim Hacıosmanoğlu çıktı.
Öncelikle altını çizeyim; 33 sene önce yasayla özerkliği tescillenen futbolun, siyasetle bağı hiç kopmamıştır. Siyasetin de futbolla. Dolayısıyla “nöbet değişimini” sürpriz olarak görmek saflıktır.
Gelelim yeni başkan Hacıosmanoğlu’nun sezon karnesine?
Başkan yıldızlı pekiyi hak ettiğini düşünebilir. Lakin gerçekler farklı.
Trabzonlu TFF başkanı Trabzonspor’un kötü bir sezon geçirmesini, başkan vekili sayın Mecnun Odyakmaz ise uzun yıllar başkanlığını yaptığı Sivasspor’un küme düşmesini gerekçe göstererek “tarafsızlık ve adalet” cümlesi kurabilir.
Ancak bu tez, Merkez Hakem Kurulu başta olmak üzere hukuk kurullarının günahlarını, yönetimsel hataları, yanlış tercihleri ve yaşanan skandalları unutturamaz.

Yaklaşık bir yıl önce Kadıköy’de davetliler önünde kurulan nikah masasında, partnerinin ayağına ilk basan Jose Mourinho olmuştu.
Dolayısıyla taraflar arasındaki akdi resmiyete döken belge, Portekizli teknik direktöre teslim edilmişti.
“İyi günde, kötü günde, bir yastıkta” söylemi, lig sona erdiğinde Ali Koç’un 7. yılında başarısızlığın ve mutsuzluğun belgesi olarak medyanın gündemine oturdu.
Galatasaray 5. yıldızı takınca duygusal başlayan ve uzun yıllara dayanması temenni edilen izdivaçın bittiği düşünüldü. Camia mutsuz ve öfkeli, oyuncu grubu Portekizli hocanın tavırlarından rahatsız, başkan Ali Koç ise son seçimde kendisine rakip olan Aziz Yıldırım’ın “Mourinho” kozuna sahip çıktığı için pişman ve mutsuzdu.
Oysa ne fedakârlıklarda bulunmuş ve zorluklara göğüs germişti başkan!
Teşbihte hata olmaz. Sayın Koç alınmasın. Fenerbahçe ile Mourinho arasında atılan imzaya tanıklık edenlerin unuttukları bir şey vardı; o da nafaka!
Kimi 15, bazısı 16 milyon euro diyordu. Kendi dilimizden

Futbolda sezon bitti, tansiyon düştü, nabız normale döndü. Galatasaray Teknik Direktörü Okan Buruk için de öyle. Üçüncü şampiyonluğun keyfini çıkaran Buruk, yayıncı kuruluşun kanalında katıldığı programda Fenerbahçe Teknik Direktörü Jose Mourinho ile ilgili “O geldiğinde bu sene daha zor geçecek dediniz mi?” sorusuna yanıt verirken, ezeli rakibin başkanına da ince bir mesaj göndermiş. Şöyle demiş Buruk; “Tam tersini düşündüm. İyi gitmiş, 99 puan toplamış takımın hoca değiştirmesine şaşırdım. İsmail Kartal kalsa daha rekabetçi bir yarış olurdu.” İşte Türk futbolunun baş ağrısı tam da bu. Başkanların, yöneticilerin hiç suçu yok. İşler iyi gitmediyse kes faturayı teknik direktöre.
İsmail Kartal, kendisi için trajik biten sezonda mevcut kadroyla en iyisini yapmaya çalıştı, yarışı üç puanla kaybetti. Sanırım gönderilme sebebi ligi tek yenilgiyle bitirmek oldu!
Fenerbahçe Başkanı Ali Koç şu günlerde yılların şampiyonluk özlemini dindireceğini sandığı

Türkiye Futbol Federasyonu, Cumhuriyet ile yaşıt bir kurum...
Yetkileri, görevleri, sorumlulukları ve “özerkliği” yasayla koruma altına alınmış dünyadaki tek federasyon.
Dönemin Başbakanı Turgut Özal’ın girişimleriyle başlayan çalışmalarda, 17 Haziran 1992 tarihinde çoğumuzun hafızalarına kazınan “3813” sayılı yasa ile futbolumuz yeniden dizayn edildi.
41 yıllık meslek yaşamımda o günleri bizzat yaşamış bir gazeteci olarak iddia ediyorum; 33 yılda hiçbir şey değişmedi.
Yasanın çıkarılmasına gerekçe gösterilen ne kadar rahatsızlık varsa, tümüne kılıf uyduruldu ve futbolseverin şikayet ettiği konular çoğalarak işgalini sürdürdü.
Örneğin; TFF bünyesindeki milli takımlar ve onların sorumluları.
Gençlerbirliği Teknik Direktörü Hüseyin Eroğlu bir sohbetimizde; “Milli takımlar antrenör değil, futbolcu yetiştirme yeridir. Biz ise antrenörü geliştirelim derken, değerli jenerasyonları kaybediyoruz. Antrenörlük deneyimi ve donanımı olmayanlar, alt yapılarda görevlendiriliyor. Bu yanlış iki taraf

Samsunspor ligi üçüncü bitirdi veya Başakşehir zirveden uzak kaldı diye kulüp başkanlarının istifaya davet edildiğini duyduk mu? Hayır.
Ya teknik direktörleri başarısız oldu diye sezon bitmeden gönderildi mi? Onun da yanıtı hayır.
Türk futbolunda rekabet sadece dört büyükler arasında kabul gördüğü için, şampiyon olan dışındakilerin vay haline.
Bir Anadolu takımına yenilseler homurdanırlar, ezeli rakiplerine kaybettiler mi dünyanın sonu gelir camiaları için.
Bugün hedefteki takım Fenerbahçe. Nedeni gayet açık.
Son üç sezonun şampiyonu kim; Galatasaray. Aynı dönem yarışı hep ikinci bitiren kim; Fenerbahçe.
Sarı-lacivertli taraftarın öfkesi kime? Başkan Ali Koç ve yönetimine.

S ezonun hayal kırıklığını yaşayan takımlardan biri de Fenerbahçe’dir kuşkusuz. Son seçimde yarıştığı Ali Koç’a tabirimi mazur görün ama en büyük kazığı Aziz Yıldırım attı.
Kongre öncesindeki vaadlerinde Teknik Direktör Jose Mourinho’yu takımın başına getireceğini açıklayan Yıldırım, seçim aşamasında Koç’u da bu tercihi yapmak zorunda bıraktı.
Günahı kimlerindir bilemem, lakin Portekizli teknik direktörün Türkiye’den ve Fenerbahçe’den iyi izler bırakarak ayrılmayacağı kesin.
Avrupa medyası günlerdir tazminat cambazı Mourinho’nun yeni kurbanının hangi takım olacağını yazıyor.
Şüphem yok, Koç da 16 milyon euroluk maaşından kurtulmak için dua ediyordur.
Yıldırım seçimi kazansa durum değişir miydi? Aynı şeyleri yaşasa, şekeri yükseldiğinde Koç kadar nazik davranmazdı Portekizli’ye.
Gelelim imza kampanyasına. Kulüp tarihinde görülmemiş bir girişimdir bu.

Trabzonspor adına koca bir sezonun muhasebesinin yapılacağı maçtı. Ligde yaşanan hüsrandan sonra taraftarı mutlu edecek tek kulvar Ziraat Türkiye Kupası idi. Hepsinden önemlisi, camia nezdinde yitirilen prestijin geri kazanılması demekti.
Trabzonspor belki de ilk kez ideal kadrosuyla çıktı Galatasaray karşısına. Yani bahanesi yoktu. Oyuncular açısından da “günah çıkarma” maçıydı.
Sonuç yine hüsran oldu. Dahası rezalet. Sezonun en önemli sınavında alınan sonuç utanç vericidir. Derbi kazanamayan Trabzonspor, alışıldığı gibi sıradan maçlarından birini oynadı, fark yaratamadı, kupayı kazanmak adına ekstra bir çaba gösteremedi ve son hedefine kolay veda etti.
Merak ediyorum; bu takımı kuranlar, o kadar parayı harcayanlar, camiaya hayal satanlar şimdi hangi hikayeyi, kimlere pazarlayacaklar?
Sayın Ertuğrul Doğan; kusura bakmayın da iki yıldır bu kulübün başındasınız ve şu tablonun sorumlusu sizsiniz. Umarım gerekli çıkarımı yaparsınız.
Maça gelince... Barış Alper’in golüyle geriye düşen bordo-mavili ekip toparlanamadı. Son haftaların