Aksal Yavuz

İlk yarı Gaziantepsporlu oyuncular Trabzonsporlu oyunculara futbol dersi verdi desek abartmış olmayız. Kırmızı-siyahlı takımın attığı iki golden birine şapka çıkarılır, bir topları da direkte patladı.
Dragus’un ayağından çıkan o füze gol olsaydı; sen gel de ayıkla pirincin taşını! Lig 3’üncülüğünün sıkıntıya girmesinin yana sıra, morali o denli bozulacaktı Trabzonsporluların…
Öyle ya birader Beşiktaş kaybederken sen de kaybetmek zorunda mısın? Üstelik Başakşehir dış kulvardan sessiz sedasız gelirken…
Biraz daha açık konuşmak, samimi olmak gerekirse, tanımayanlar, bilmeyenler ilk devreyi izlemiş olsaydı, küme düşme adayı takımın Gaziantepspor değil de Trabzonspor olduğunu düşünmeden, söylemeden edemezdi. Anlayacağınız sahadaki oyuncuların giydiği forma bordo-mavi olmasaydı, Trabzonspor demek için kırk yemin etmek gerekirdi. O derece kötü bir Trabzonspor vardı sahada.
Soyunma odasında Abdullah hocanın ilk yarı gamsız, vurdumduymaz futbolu sergileyen bazı oyuncularına ne dediğini bilemeyiz lakin ikinci yarı sahaya sürülen Trezeguet ile Umut

Derler ya hani, bu kadar da acemilik olmaz; Enis’in rakibe yaptığı, takımını bir kişi eksik bıraktığı andan bahsediyoruz. Arkadaş, arkadaşlarının oynadığı oyunun futbolla uzaktan, yakından alakası olmamasına rağmen takımın 2-1 öndeyken yaptığına bak.
Kayserispor maçında yere göğe sığdıramadığımız, oldu olacak dediğimiz Enis Destan’ın sorumsuzluğuna ister acemilik deyin ister vurdumduymazlık… Sahi böyle bir karşılaşmada yapılacak iş mi bu? Olmadı, yakışmadı Enis Destan… Sen ki Altınordu’da oynarken rakip takım aleyhine haksız verilen penaltıyı hak etmedik diyerek dışarıya atan sporcusun…
Evet, Trabzonspor 3-2 kazandı kazanmasına da, skor 2-1 iken, ikinci yarının hemen başında Uğurcan, doksana giden topu çıkaramamış olsaydı, emin olun o maç bu skorla bitmeyebilirdi. Zira V. Karagümrük beraberliği yakaladıktan sonra moral bulacak, o iştahla Trabzonspor’a saldıracaktı…
Dememiz o ki, genç Enis, yatsın kalksın sahada yalnız bıraktığı takım arkadaşlarına dua etsin!
Enis Destan, takımını bir eksik oynattı tamam da, Trabzonspor’un bilhassa ilk yarı oynadığı futbola ne demeli?

Ancak halı sahalarda amirler ile memurlar arasında gazozuna oynanan maçlarda verilirdi o penaltı. VAR’da İspanyol hakem Pablo Gonzalez Fuertes değil de Çağdaş Altay kafasında bir hakem olsaydı, yanmıştı Trabzonspor! Örnekleri çoktur çünkü…
Trabzonspor Bardhi’nin ayağından attığı, VAR’dan dönen golünde de haklıydı İspanyol hakem. Zira Vişça’nın Cardoso’ya teması vardı.
Dememiz o, Çağdaş Altay kötü bir maç yönetti, verdiği, vermediği kararlar, gösterdiği, göstermediği kartlar…
Bordo-mavililerin sağ tarafı her ne kadar şakır şakır çalışıyorsa, aynı cümleyi sol taraf için söylememiz mümkün değil; tel tel dökülüyor… Anlayacağınız bordo-mavili takım o bölgeden atak yediğinde Trabzonsporlular bildiği duayı okuyorlardır!
Meunıer’i izlemek hakikaten büyük keyif. Alt yapı eğitimlerinde verilen derslerde her sağ bek adayı genç futbolcuya Meunıer’u örnek alması tembih edilmeli. Enis Destan’ın kafasına paraşütle indirdiği top al da at cinsindendi tamam

Karşılaşmayı izlemeyen birine maçın istatistik bilgilerini sunduktan, okuduktan sonra Trabzonspor’un 1-0 kaybettiğini söyleseniz, inandırmanız için kırk yemin etmeniz gerekir! O bir yana, maçı izleyen de gol dakikası 53’e kadar oynanan oyuna bakarak konuk takımın maçı alacağına inanmazdı, Sivassporlu oyuncular hariç.
Topa ne kadar sahip olursanız olun, o topu filelerle buluşturamayınca boşa kürek çekmiş olduğunuz dün gece Trabzon’da bir kez daha görüldü. Futbol böyle bir oyun, atamayana atıyorlar… Şöyle de diyebilirsiniz, topla çok oynayan değil daha çok gol atan kazanıyor.
Doğrusunu söylemek gerekirse, Trabzonspor oyuna hiç de fena başlamamıştı, santraforsuz oynamasına rağmen… Oyunu kendi sahasında kabul eden, topun arkasına geçerek bekleyen, rakibin yapacağı hatayı kollayan EMS Yapı Sivasspor karşısında golü koklayan, arayan Trabzonspor’un sağ beki Meunıer’den başkası değildi, ilk yarı Umut’un uzaklardan bir, iki yoklamasının dışında…
Nıkolıc’in de hakkını teslim edelim, bir, iki pozisyonda iyi yer

Konya’da iyi futbol yoktu ancak mükemmel denilecek kalitede goller izledik, biri Trezeguet’in, diğeri Funtas’ın ayağından… Anlayacağınız Trabzonsporlular Konya’da perdeyi Trezuguet ile açtılar, Funtas ile kapattılar, ilk gole şapka çıkartılır, son gole ceketin düğmeleri kapatılır!
Funtas’ın son bölümde tüm gücüyle vurduğu o şut gol olmasaydı, uzatmalar dahil kalan dakikalar Trabzonsporlular için öyle hiç de kolay geçmeyebilirdi. Zira ev sahibi takım oyuncuları skoru 2-1 yaptıktan sonra neyi var neyi yok sahaya yansıtmışlardı ki… Mesela 82. Dakikada direkte patlayan topları en net göstergesiydi. Hazır yeri gelmişken ilk yarı Trabzonspor’un da bir topu direkte patladı, Bardhi’nin frikiği. O top filelerle kucaklaşmış olsaydı harika gollerin sayısı artmış olacaktı…
Evet futbol yoktu ancak mücadele üst düzeydeydi. İki takım oyuncuları puan ve puanlar için canını dişine taktı…
Trabzonspor’da Mendy ile Meunier’i izlemek hakikaten büyük keyif. Kim bulup alıp getirdiyse helal olsun. Dün

Neyini yazalım bu maçın! Sahalarda görmek istemediğimiz, insanın canını sıkan maç sonu görüntüleri karşılaşmanın önüne geçti çünkü… Göze hoş gelen futbol izleyemedik belki, lakin günlerdir ortamı germeye çalışanların ellerini ovuşturarak yaşananları izlediklerini söyleyebiliriz… Sebep olanları şiddetle kınıyorum!

İlla da birkaç cümle yazmak gerekirse…

Topa daha çok sahip olan, maça istekli başlayan taraf Fenerbahçeli oyunculardı. Bilhassa ilk yarı Trabzonsporlu oyunculara bırakın pozisyon vermeyi, topla oynamalarına müsaade etmediler. Ve bunun da karşılığını Fred’in elini kolunu sallaya sallaya attığı iki golle alarak soyunma odasına gittiler…

Fenerbahçe’nin ilk yarı bu denli etkili oynamasının sebebi; Trabzonspor orta sahasının evlere şenlik oyunundan, pas yapamamasından, rakibi karşılayamamasından, defans hatalarından kaynaklı idi.

Bardhi oyuna girdikten, Mendy stopere çekildikten sonra Trabzonspor, oyunu dengeleyip, etkili olmaya, oynamaya başladı, beraberliği de yakaladılar ancak bordo-mavili ekibin

Nam-ı diğer kaptan Dozer Cemil, 15 Mart 2003’te ayrıldı aramızdan. Ölüm yıldönümüdür bugün. “Öldü” denildiğine bakmayın, Trabzonsporluların kalbinde yaşıyor, yaşatılıyor hala. O başkaları gibi binaya-arsaya-yata-kata değil; adamlığa, Trabzonsporluluğa yatırım yapan örnek bir sporcu, örnek bir spor adamı, örnek bir aile reisi idi.

** Memur ve işçinin maaş aldığı gün vermişti son nefesini, Trabzonspor’un 1 liraya ihtiyacı olduğu dönem eşinin altınlarını bozdurup Trabzonspor’a veren adam, akşamüstü evine uzanan yolu tek başına adımlarken… Eski şanı-şöhreti olsaydı sokakta tek başına yürümez, bordo-mavi renkler için atan yorgun kalbi durduğunda yanında mutlaka birileri olurdu!

** Hey gidi Dozer Cemil… “ Ben Trabzonspor’un kaptanıyım, başka takımın formasını giyip, başka bir kaptanın arkasından sahaya çıkmam” diyerek, resti çekendin! Başkaları Trabzonspor’dan kazandığının fazlasını verirken, teklif edilen paranın miktarına bakmayıp “işinize bakın” diyen yine sendin!

** Kutsal forma

Trabzonspor dün sicim gibi yağan yağmur eşliğinde, Galatasaray’ı kupada iyi oyunla saf dışı eden V. Fatih Karagümrük’e gol oldu yağdı desek yeridir. Karşılaşma aynı zamanda tarihi henüz belli olmayan oynanacak kupa maçının da provasıydı… Açıkçası skor rakibe bir nevi gözdağıydı; önümden çekil, ligde 3’ncü olmak, kupada final oynamak, hatta kupayı istiyorum!

Maçın başından sonuna dek oyunun hâkimi Trabzonspor’du. Geriye düşmelerine rağmen ne oyun disiplininden koptular ne de rakibe pozisyon verdiler… Bir elin parmak sayısı kadar atarak kazandılar ancak iki elin parmak sayısı kadar da kaçırdılar.

Uzun zamandır bu kadar iştahlı oynayan, sahanın her metrekaresini kullanan, yardımlaşan, mücadele eden bir Trabzonspor izlememiştik. Düşünün rakibe pozisyon vermediler, yedikleri golün haricinde. Ve bunu Galatasaray’ı hafta için kupadan eleyerek sükse yapan, Trabzon’a yüksek moralle gelen takıma yaptılar, iyi oyunla, net skorla…

Açık konuşmak gerekirse; birçokları böyle bir skoru tahmin