“Bir boşluk ki asla bitmeyecek”

Efnan Atmaca - Son söyleyeceğimi baştan belirteyim Nezaket Erden ve Hakan Emre Ünal çiftini sahne üzerinde ilk kez bir araya getiren “En Sevdiğinden Başla” ezber bozan, her izleyenin kendi en sevdiği listesine dalıp yeni başlangıçlar yapmasına vesile olan bir oyun. Tiyatro Hemhâl’in yeni projesi “En Sevdiğinden Başla”; ilişkilere, oyunculuğa, popülerliğe, sektörün var olan kurallarına, insanın kendiyle yüzleşmesine, anneliğe, babalığa, kadınlığa, erkekliğe dair pek çok tartışma ortaya koyuyor. Erden’i tiyatro sahnesinde izlemek büyük keyif. “Sevgili Arsız Ölüm-Dirmit”in yıllara, yollara rağmen hâlâ kapalı gişe oynaması zaten bunun en büyük ispatı. Erden’in “Dirmit”teki çiçeği bu oyunda da ona eşlik ediyor, yalnız bırakmıyor. Sanki Erden’in büyüsü sahneden daha iyi geçiyor izleyiciye, araya ekran girince bağlantıda bir şeyler eksik kalıyor gibi. Keza Ünal da sahnede seyir zevki veren oyunculardan. “N’Olcak Bu Yusuf Umut’un Hali”ni izlemediyseniz kaçırmayın uyarısında bulunup kendi en sevdiklerim listemi paylaşayım.

“Bak aynı sen”

Oyun içinde oyun olarak kurgulanmış “En Sevdiğinden Başla”. Bir çiftin çıkmazları, kavgaları, sevgileri, hayat karşısında başarılarını ve başarısızlıklarını birbirlerinin üzerinden çözmeye çalışmalarının çatışması hem güldürüyor hem üzüyor hem de düşündürüyor. Öylesine doğal bir oyunculuk sergiliyorlar ve öylesine tanıdık ki yaşadıkları mutlaka her çift kendinden bir şey buluyor. Oyunu izlerken arkadaki bir kadının “Bak aynı sen” diye yanındaki erkeği eleştirdiğine, bir alt sıradan bir erkeğin “Al işte sen de böyle oluyorsun bağırırken” diye yanındaki kadını uyardığına şahit oldum. Aynı zamanda ayrı ayrı kadın ve erkeğe toplumda biçilen rollerin ağırlığı ve bu roller gönüllüce kabul edilmediğinde yaşanan tükeniş yine aynı doğallıkla sahnede seyirciyle buluşuyor. Bu anlamda oyun her iki cinse de aynı mesafede duruyor. Her ne kadar Sezen Aksu’nun “Bu kızı yeniden büyütmeliyim” diyen sesi yankılansa da salonda aslında hem kadının hem erkeğin kendine yeni bir ben yaratmasına fırsat verilmesinin değerini bir kez daha anlıyoruz Erden ile Ünal’ın repliklerinde.

Sektöre eleştiri

“En Sevdiğinden Başla” tavsiyesine uyuyorum: Ekran için proje yapmak isteyen yaratıcıların kalıplara hapsedilmesine acı bir ağıt var oyunda. Hepsi birbirine benzeyen, tutma formülü belli projeler yapmak için hevesleri, istekleri, coşkuları ve nihayetinde yetenekleri yok edilen nice isme bir selam belki de “En Sevdiğinden Başla”. “Seyirci bunu görmek istiyor” klişesinin içinin boşluğu, sektörde köşeleri tutanların cahilliklerine bağlı ezberleri nitelikli, farklı dahası yeni görüş açıları yaratabilecek hikâyeleri daha doğmadan yok ediyor. Ortaya popülerlik adı altında içi boş, mesajı kolay tüketime hizmet eden kopya işler çıkıyor. Bunun nedenini oyun çok güzel anlatıyor dinlemeye hazır olanlara. Hazır söz popülerliğe gelmişken; oyunda bir yandan oyuncuların popüler olma isteğinin belli kesimlerce aşağılanmasının oluşturduğu nefsî engeller, bir yandan da bu amaca ulaşmak için nelerin feda edilebileceği tartışılıyor. Erden ile Ünal’ın oyunda gerçek hayattaki gibi bir çifti canlandırması, yine oyunda gerçek hayattaki mesleklerini yapıyor oluşları hikâyenin gerçek olup olmadığına dair konuşmaları gündeme getirecek büyük ihtimalle. Kendilerine bu sorular sorulacak. Maalesef genel eğilim bu ama “En Sevdiğinden Başla”yı buradan görmek oyunun çok katmanlı, usta işi yapısına büyük zarar verir, belirtmeden geçmek istemem.

Son olarak; oyundaki en yürek yakan tartışma annelik ve babalık üzerine olanlar. Oyunda Erden ile Ünal’la birlikte Elif Aydın, Barkın Sarp ve Mert Yılmaz Yıldırım rol alıyor. Ve müthiş bir katkı sunuyorlar. Yönetmen Hakan Emre Ünal. Yazar Selen Orcan, metin tasarımı da Nezaket Erden’e ait. “En Sevdiğinden Başla”mak hem zor hem de yeni bir ‘ben’ yaratmak için iyi bir yol. Siz de bu yola eşlik edin.