Lazio Avrupa’ya veda etti: Penaltılarda kayıp, tarihte bir hayalet
Lazio’nun Avrupa’dan elendiği talihsiz gecede taraftarlar tam anlamıyla yıkıldı. Penaltılarla kaybedilen turda ise tribünlerde dalgalanan bir fotoğraf eksik kalan eski bir hikâyeyi anımsatıyordu.
Lazio, kendi evinde, binlerce taraftarının önünde sahaya umutla çıktı. Yarı finalin hayalini kurmuş, ilk maçtaki 2-0’lık mağlubiyetin izini silmeye ant içmişti. Ve nitekim silmeye de çok yaklaştı. Norveç temsilcisi Bodo/Glimt karşısında 3-1’lik skorla üstünlüğü sağladı. Ancak gecenin kaderini belirleyen penaltılarla birlikte İtalyan ekibi büyük bir düş kırıklığı yaşadı.
Maçın son düdüğüyle birlikte tribünlere sessizlik çöktü. Başlar öne eğildi, gözler doldu. Roma’nın gri göğü altında, Lazio bir kez daha yıkıldı.
Ve futbola dair her hikâyede olduğu gibi, aynı anda, aynı sahada bir başka sahne yaşanıyordu: Bodo/Glimt’li oyuncular, çimenlerin üstünde birbirine sarılıyor, yarı finale çıkmanın mutluluğunu yaşıyordu.
Bu dramatik veda sırasında tribünlerdeki bir sopalı pankart dikkatimi çekti. Namıdiğer 'Sarı Melek' lakaplı Luciano Cecconi...
SARI MELEK VE HAYRANLARI
İtalya futbolunun efsane ismi Cecconi, Foggia’da gösterdiği performansla dikkat çekip 1972’de Lazio’ya transfer oldu. Oyun zekâsı ve bitmek bilmeyen enerjisiyle kısa sürede takımın vazgeçilmezlerinden biri haline geldi. Futbolu, mizacı ve sarı saçlarıyla kısa zamanda 'Sarı Melek' lakabını aldı, çok sayıda hayran edindi.
Futbol kariyeri yaşadığı bir sakatlık ile sekteye uğradı. Bu sakatlığı yenmek ve yeşil sahalara bir an önce geri dönmek için hiç durmadan çalıştı. Nihayetinde de doktorlar onun artık iyileştiğine kanaat getirdi.
SON AKŞAM
Roma'da bir Ocak ayazında, Lazio savunmasının güvenilir ismi Pietro Ghedin’le birlikte bu haberi kutluyordu Luciano Re Cecconi. Sohbet koyulaştı, kahkahalar yükseldi. Ama kimse bunun son akşamları olduğunu bilmeyecekti.
Akşamın devamı için bir diğer tanıdık, kuyumcu Bruno Tabocchini’nin dükkânına gitmeye karar verdiler. Roma’nın merkezinde, ışıkları silik bir vitrinin ardında yıllardır mücevher satan bir adamdı Bruno. Ama geçmiş haftalarda iki kere soyulmuştu. Artık tedirgin, sinirli ve silahı hep belinde bir adamdı.
Saatler 19.30’u gösterirken Giorgio Fratticioli, dükkâna ilk giren oldu. Ardından, Re Cecconi ve Ghedin geldi. Cecconi ve arkadaşları küçük bir şaka planlamışlardı. Cecconi montunun yakalarını yukarı kaldırmış elini de montunun içinde saklayarak kendine bir silah tutuyor süsü vermişti.
Kapıdan içeri girerken Cecconi bağırdı:
— Eller yukarı! Bu bir soygundur!
Kuyumcu Tabocchini refleks gösterdi. Ama Cecconi, Lazio’nun orta sahasındaki 'Sarışın Melek' gülerek durdu. Kimi zaman rakip savunmaları da böyle aldatırdı; 'şaka yapıyorum' dercesine.
Belki bir gülümsemeyle bu sahneyi bitireceğini düşündü. Ama hayat, bazen tek bir yanlış anlamaya bakar.
Bruno Tabocchini, tereddütsüz tetiğe bastı. Kurşun, Cecconi’nin göğsüne saplandı, tam kalbine.
Melek düştü.
Cecconi yerde yatarken gözleri hâlâ açık, kısık bir sesle fısıldıyordu:
— Sadece bir şakaydı… Basit bir şaka…
Sözcükler dudaklarında eridi, bilinci yavaşça silindi.
Yoldan geçen bir devriye polisi Cecconi'yi kollarına aldı, çığlıklar içinde hastaneye yetiştirmeye çalıştı. Ama çok geçti. 1977 yılının o lanetli akşamında, saatler 20.04’ü gösterdiğinde, 'Sarışın Melek'in kalbi artık atmıyordu.
HATIRASI TRİBÜNLERDE
Roma'da bir gece daha sona erdi. Taraftarlar evine döndü. Çimenler üzerindeki ayak izleri silinirken, Re Cecconi'nin hatırası yine tribünlerde asılı kaldı.
