Bu köşenin yazarı olarak konuyu kaleme alıp, kâğıda dökmeye utanıyorum!
O anlamda…
Konuşmaya, koşmaya yeni başlayan, nefes alıp verdiği müddet o cümleyi hiçbir zaman kullanmamasını tembih ettiğimiz bebelerden...
Futbolla yeni tanışan genç filizlerden…
‘Sevmeyi, sevilmeyi ilke edinin’ diyerek nasihat ettiğimiz delikanlılardan…
Futbolu sevdirmeye çalıştığımız, çocuklarının yetenekli olduğu için futbola devam etmesinde ısrar ettiğimiz aile büyüklerinden…
Tribünlerde yerinizi alın, futbola renk katın dediğimiz bayanlardan ve de elleri öpülesi annelerden…
Özetle ‘Ben topraktan bir canım’ diyen herkesten özür diliyorum!
Hafta sonu oynanan derbide Uğurcan Çakır’ın annesine edilen küfürleri kahrolarak, utanarak izledik. Bir değil, iki değil… Belki de son olmayacak, ilk olmadığı gibi…
Sadece Uğurcan’a edildiği için değil, renk ayırımı yapmadan hangi oyuncuya yapılsa aynı tepkiyi veririz. Yazımızın başında ifade ettiğimiz gibi; ‘utandığımız’ için yazmakta, içimizi dökmekte bu kadar geciktik.
Cennetin ayaklarının altında olduğu müjdelenen annelerden birine küfür eden sen;
Gece evine vardığında kapıyı açan anacığının, eşinin, kız kardeşinin yüzüne nasıl baktın, daha doğrusu bakabildin mi?
Ertesi gün kız kardeşin, kız arkadaşın ya da çok sevdiğin biricik kızın ‘annelere küfür edilmesinin ne kadar aşağılık bir davranış olduğunu söylediğinde, baban ‘yazıklar olsun’ dediğinde yüzün kızarmadı mı, utanmadın mı?
Küfür edenlerden biri de bendim diyebildin mi?
Diyemezsin, söyleyemezsin…!
Ama biz senin yerine utandığımızı söyleyelim; gerçek Beşiktaşlıların, anan, baban, kız arkadaşın, kısaca ‘ben topraktan bir canım, budur taştan farklı yanım…’ diyen herkesin, her kesiminin utandığı gibi…