Durdurulmadan durmayı bilmek

Her birimiz yaşamımızı daha konforlu hale getirmek için çabalayıp dururuz. İnsan, tabiatı gereği her zaman daha fazlasını ister. Noksanlarını gidermek için çıktığı yolda aslında azaldığını çoğunlukla anlamaz. Her tamamlandığını sandığında eksildiğini bilse acaba kaç kişi aynı hızla ilerlerdi? İşte bu yazımızda evrenin bizlerle kurduğu iletişim çeşitlerinden biri olan “durdurulmaya” göz atalım istedim:

Durmayı çoğunlukla geride kalma, bitme, tükenme gibi anlıyoruz fakat öyle değildir. Çevrede olan biteni algılamak, gideceğin yönü bulabilmek, etraftaki seslerin gerçekliğini hissetmek, bazen de gittiğin yolda kaç kişi olduğunu anlamak için durup bir bakmak gerekir. Bazen sonuçlara öyle odaklanırız ki yolda olan biteni kaçırırız. Kafamızda hedeflerimiz olur, süreci gözlemlemeden sonuca koşarız. Eriştiğimizde aklımıza ilk gelen sorulardan biri “E şimdi ne olacak?” olur. Kısa süreli bir mutluluk hali sonrasında boşluk hissi yaşanabilir. Çünkü hedefe giden yolda duramadık, bakamadık, anı hissedemedik. Sadece koşarcasına yaşadık. Bizden beklenenleri ve olması gerektiği kararına vardığımız her şeyi yerine getirmek için çabaladık. İşte böyle zamanlarda evren bizi durdurabilir. “Dur, bir de kendine bak” der ve bunu o kadar çok çeşitli hallerde söyler ki anlamamız uzun sürebilir. Örneğin, evindeki koltuğunda, yatağında günlerce, aylarca dinlenme fırsatı bulamayan birinin hasta olması, dinlenmesi için bir şans olur. Ya da iş yoğunluğu bahanesiyle ailesini ihmal eden birinin işiyle ilgili sorun yaşaması, birdenbire iş yükünün azalması, ailesiyle ilgilenmesine katkı olabilir. Bizim zorluk sandığımız her şey aslında bir mesaj taşır. Görene ne ibretler, ne manalar vardır.

Durdurulduğumuzu fark ettiğimiz bir diğer an da artık çevremizi değiştirmeye, memnun etmeye çalışmadığımız andır. Bir şey olur ve anlarız ki başka bir insan değil, sadece biz bize yardım edebiliriz. Çevremiz ne kadar kalabalık olursa olsun bazı şeylerin muhatabı bir tek bizizdir. Şimdiye kadar muhatabı olduğumuz konulardan çok ilişiğimizin olmadığı konuların mağduru olduğumuzun farkına varırız. Bu farkındalık sonrasında insanın hayata bakış açısı değişir. Çünkü bir kere fark ettiğini bir daha fark etmezlikten gelemez. Artık dönüşüm başlamıştır. İşte bu dönüşüm olmadan durabilirsek bu gelişim olacaktır.

Tabii ki her yolculukta insan illaki kaybolmaz, eksilmez. Bazı yollar geliştirir, büyütür, çoğaltır. İşte öyle yollarda olduğumuzda mutluluğu aramak için hedefe doğru koşmayız. Anın tadını çıkarırız, anda olmanın gerçekliğini yaşarız. Zaman artık benliğimize doğru akar ve ne biz onu durdururuz ne de o bizi durdurur. Ahengimiz etrafımızı sarar ve sadece yaşarız. Yıllar bize hoş gelmiştir.

Şimdi aynadaki suretimize bakmakta fayda var. Durmamız gereken yerde miyiz? İlerledikçe kendimizden mi uzaklaştık? Yolda bulduklarımız aradıklarımız mıydı? Değiştik mi? Dönüştük mü? Geliştik mi?