“Karanlığın içinden bile umut çıkarmayı öğrendik”

SEYHAN AKINCI- Adıyaman Belediyesi’nin öncülüğünde hayata geçirilen ‘04.17 Belgesel Film Atölyesi’; kadınların 6 Şubat ve sonrasında yaşadıkları ve tanıklık ettikleri hikâyeleri anlatmalarına destek olmak ve sosyal iyileşmeyi sağlamayı amaçlıyor. Proje koordinatörlüğünü Selma Kara’nın, danışmanlığını ise belgesel sinema alanında uzman isimlerden Burçak Evren’in üstlendiği atölyeye, daha önce bu alanda deneyimi olmayan 19 kadın katıldı. Geçtiğimiz yılın ekim ayında başlayan atölyede 19 kadın, 6 Şubat depremlerine dair bireysel ve toplumsal hafızayı kayıt altına aldı. Kadınlar, belgesel sinema alanında uzman eğitmenler tarafından verilen eğitimlerde senaryo geliştirme, kamera kullanımı, görüntü yönetimi, kurgu ve belgesel yönetimi gibi konularda eğitim alırken, teorik ve uygulamalı eğitimlerin ardından katılımcılar, kendi belgesellerini çekerek ilk defa kamera arkasına geçti. Bu süreçte, depremin yarattığı bireysel ve toplumsal etkileri kadınların gözünden anlatan bir belgesel ortaya çıkardılar. Belgeselin galası 5 Şubat’ta, depremin ikinci yıl dönümüne gelecek biçimde Adıyaman’da yapılacak. Biz de bu atölyeye katılarak hem kendi hikâyelerini anlatan hem de başka kadınların yaşadıklarına tanıklık etmemizi sağlayan depremzede kadınlarla konuştuk.

Kübra Ayhan (21):  Duygularımı bastırmayı bıraktım

Depremde havalimanında bir buçuk güne yakın bekledik ve geceyi yerlerde hiç tanımadığımız insanlarla yatarak geçirdik. O buz gibi havada pistte uçağa binme umuduyla beklerken parmaklarımın uçları soyulmaya başlamıştı. O sırada yemek ve su bulmak da çok zordu. Hemen gitmek zorunda olmamızın sebebi; ev hasar almıştı ve zaten şehirde de gidecek bir yerimiz kalmamıştı. Patoloji laboratuvar teknikleri mezunuyum. Aynı zamanda tiyatro ile ilgileniyorum. Tiyatro hocamın yönlendirmesiyle belgesele katıldım. O bana önermiş ve kendimi geliştirmem açısından da iyi olacağını söylemişti. Gerçekten öyle oldu. Atölye sayesinde hiç bilmediğim kamera bilgisini edindim. Sadece kamera değil bir belgesel çekiminde olan her detayı öğrendik. Psikolojik açıdan şunu söyleyebilirim; depremden kaçtığımı fark ettim yani yok saymaya çalışıyormuşum içten içe ama bu atölyede deprem asıl konumuz olunca tüm duygularım sanki kısa zaman önce yaşamışız gibi gün yüzüne çıktı. Bu sayede de duygularımı bastırmayı bıraktım ve kabullenme aşamasına geçebildim bu da beni gerçekten çok rahatlattı.

Tülay Turan (30):  Bu süreç bana yeniden umut oldu

30 yaşındayım, ev hanımıyım ama aslında bundan çok daha fazlasıyım… 6 Şubat depreminin ardından, yeniden ayağa kalkma mücadelesi veren şehrimin mücadelesine izleyici olarak değil, emeğiyle katkı sunmaya çalışan bir kadınım. 6 Şubat sabahı, hayatımızın en karanlık günüydü. Depremde evimizi, sevdiklerimizi, anılarımızı, hayallerimizi de kaybettik. Kuzenlerim, eşimin kuzenleri, komşularım, yakın çevremdeki birçok insan… Hepsi bir anda yok oldu. Bu süreçte toparlanmak kolay olmadı. Korkularımız, travmalarımız peşimizi bırakmıyor. Ama bir noktadan sonra, bu acıyla yüzleşmenin, onu anlatmanın iyileştirici bir gücü olduğuna inanmaya başladım. İşte tam da bu yüzden, bu belgesel atölyesine katılmak istedim. Atölyeyi sosyal medyada gördüm. Hiç düşünmeden dahil olmak istedim. Çünkü bu depremi biz yaşadık, biz hissettik, biz kaybettik… O yüzden bu hikâyeleri en iyi bizim anlatabileceğimizi düşündüm. Bu proje benim için sadece bir belgesel değil; kaybettiklerimizi anmanın, yaşadıklarımızı paylaşmanın bir yolu oldu. Burada yeni insanlarla tanıştım, yeni şeyler öğrendim. Ama en önemlisi, bu süreç bana yeniden umut oldu. Bir şeyler anlatabiliyor, birilerine dokunabiliyor olmanın gücünü gördüm. Bu belgesel bizim hikâyemiz. Acılarımızı, kayıplarımızı, yeniden ayağa kalkma çabamızı anlatıyor. Umarım bu emeğimiz, birilerinin yüreğine dokunur, birilerine ışık olur. Çünkü biz, karanlığın içinden bile umut çıkarmayı öğrendik.

Hülya Aydemir: Kızımla beraber üniversiteye başlamıştık

6 Şubat depremini Hatay’da yaşadım. Depremde eşimi, iki çocuğumu ve sağ bacağımı kaybettim. Şu an için çalışmıyorum. Deprem öncesi üniversiteye başlamıştım. Kızımla beraber kayıt yaptırmıştık ve “Bana bir söz ver okulunu bitireceksin,” demişti. O sözü yerine getirmek adına üniversiteye devam ediyorum. Üçüncü sınıftayım. Zamanımın çoğunu konteynerde derslerime çalışarak geçiriyorum. Asrın felaketini yaşayanlardan biri olarak bunu dile getirmek, anlatmak, deprem anını, hatta deprem kelimesini bile kullanmak çok zor... Şiddetin beni duvardan duvara attığını ve korkunç bir sesle evin çöktüğü anı hatırlıyorum sadece. Yağmur damlalarının yüzüme vurması ve aşırı derecede üşümeyle uyandım. Enkazdaydım, üzerimde küçük bir açıklık vardı. Sesleri duyunca bütün ülkenin bildiği o sözü benim de kullanacağımı hiç düşünmediğim sözle seslendim: “Sesimi duyan var mı?”  Beş buçuk saat kaldığım enkazdan askerler tarafından çıkarıldım. Büyük bir zorlukla demirler kesildi, üzerimden molozlar alındı, şokta olduğum için çoğu şeyi günler sonra algıladım. Belgesel atölyesine kız kardeşimin aracılığıyla başvuru yaptım. Büyük bir heyacanla sesimizi duymayanlara sesimizi duyurmak adına güzel bir proje olduğunu düşündüm. Atölye bana acılı bir insanla birlikte, neler yapabileceğimizi kazandırdı. Birbirinden cesur, azimli, kararlı 19 kadın ile birbirimizin hayatına güzel etkiler bırakarak aynı yolda beraber yürüdük. Durumumdan dolayı beni hoş gören, yormayan, yormamak için elinden geleni yapan insanları kazandım. Onların cesareti, güçleri benim ayağa kalkma nedenlerimden biri oldu. Belgeseli izleyen insanlara televizyonda görünenin, sosyal medyada bilinenin arkasını anlattık, gerçekleri, yaşananları, acıları. Bir gün bizi izleyenlere bir umut olmak, cesaretlendirmek ben de yapabilirim demeleri bize yaptığımız işin meyvesini vermiş olacaktır…

Ülkü Tolu (52): Çöken psikolojime iyi geldi

Depreme gece uykuda yakalandık. Kızımla çok zorlu bir mücadele vererek enkazdan çıktık. Atölyeye bir arkadaşımın tavsiyesiyle katıldım. Atölye; deprem sonrası çöken psikolojime iyi geldi, monoton hayatımı hareketlendirdi, kıymetli bilgiler edindim, yeni çevre ve simalarla tanıştım. Birçok arkadaş biriktirdim.